Σε 20χλμ από την Αθήνα ο παράδεισος της Βραυρώνας



Στον υγρότοπο με τα 175 είδη πουλιών είδα να ξεπετάγεται από τους

θάμνους ένα πανέμορφο μπεκατσίνι, στο βάλτο ξεκουραζόταν ένα κοπάδι από ερωδιούς, πιο κάτω γλάροι έβοσκαν σκουληκάκια στο φρεσκοοργωμένο χωράφι. Βρήκα χόρτα, βότανα και άγρια σπαράγγια (παρότι ο Γιάννης Μ. έχει τη βεβαιότητα ότι πέρασε η εποχή τους .....)                                                                 

 

Αγριόσκορδα 
         για μετα-πασχαλινό
        ντιπ (υγιεινότατο)      



                    Στα βήματα της θεάς Αρτέμιδας 

                                         στη Βραυρώνα  

                                   

                       

                               Φασκόμηλο για τα ψητά μας      

 

Το μικροπεριβάλλον, η παραγωγή και η μικροϊδιοκτησία

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, να διαβάσω πολλά βιβλία, να  τριγυρίσω σε πολλά λιβάδια - της ξηράς και της θάλασσας- όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, για να καταλάβω γιατί ο παππούς μου άφησε στη διαθήκη του, στο καθένα από τα έξι παιδιά του από ένα μικρό κομματάκι σε κάθε περιοχή που είχε χωράφια, αντί να αφήσει από μια περιοχή στο κάθε παιδί. Συγκεκριμένα, για να μάθω γιατί στην Ελλάδα αναπαράχθηκε επί τόσα χρόνια το φαινόμενο της μικροϊδιοκτησίας.
Γιατί, κάθε φυτό για να ευδοκιμήσει χρειάζεται τις δικές του ειδικές συνθήκες, το δικό του μικροπεριβάλλον. Το χωράφι στην "Αγγινάρα" ήταν για τη βρώμη, το χωράφι στη "Φυτίτσα" ήταν για το αραποσίτι, στα "Βαρικά" έβγαινε το "φλέρυ", το καλό κρασί μας, στην "Καμινίτσα" είχαμε τις ελιές μας. Έτσι, επειδή έπρεπε το καθένα από τα παιδιά να επιβιώσει αυτοκαταναλώνοντας, η γη τεμμαχιζόταν όλο και περισσότερο και η ιδιοκτησία γινόταν μικρή.
Σήμερα,υπάρχει ακόμα το μικροπεριβάλλον, που καθορίζεται από το υψόμετρο, το χώμα, το νερό, το υπόγειο νερό, τον αέρα, τον ήλιο για να μας υπενθυμίζει ότι η φύση έχει τους δικούς της κανόνες, που οφείλουμε να τους ανιχνεύουμε και να τους λαμβάνουμε υπόψη μας, αν θέλουμε να απολαμβάνουμε τους καρπούς της.
Οι ελιές, δεν φυτρώνουν εκεί που το χώμα σκάζει...