Μαζί με τη δημοσίευση της αφίσας που σχεδίασε η Μελισσάνθη για το κουιντέτο της τζαζ του Charles Altura μου ήρθαν στο μυαλό σκέψεις και επιθυμίες:
Ένας άνθρωπος και ένα τσακάλι, καθισμένοι κοντά, δίπλα-δίπλα ο ένας με τον άλλον, αμίλητοι, χωρίς να αγγίζονται μεταξύ τους, ατενίζουν στον ορίζοντα, το μέλλον, και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση.
Τα τσακάλια τριγυρίζουν γύρω από το σπίτι του χωριού μου τη νύχτα.
Τ’ ακούω χωρίς να τα βλέπω.
Ένα μεσημέρι, είδα ένα κοπάδι από αυτά στην παραλία του Μάλιμπου, στην Καλιφόρνια
Ένας άνθρωπος και ένα τσακάλι, καθισμένοι κοντά, δίπλα-δίπλα. Δύο προαιώνιοι εχθροί από τη φύση τους, που δεν κατάφεραν ποτέ να φιλιώσουν,
Μήπως αυτό δεν είναι και το βαθύτερο μήνυμα ενός συμβιβασμού, ή
ιστορικού συμβιβασμού καλύτερα ενός "compromesso storico";;;
Δυο πρώην εχθροί, που δεν έγιναν φίλοι, στοχεύουν όμως προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς να περιμένουν τον "από μηχανής θεό", που κατεβαίνει προς έκπληξιν των θεατών στα αρχαία θέατρα το καλοκαίρι.
Τα χρώματα δεν αφήνουν καμιά δυνατότητα στην ελπίδα να μπει εντός σεναρίου.
Όλα εξαρτώνται από αυτούς, από τον ήχο, τη μουσική/λαλιά του ανθρώπου και το παραπονιάρικο ουρλιαχτό του τσακαλιού.
Πώς άραγε θα συνυπάρξουν στο μέλλον αυτοί οι δυό;;;
Θα υπερβούν άραγε τη φύση τους ή τη μοναξιά τους;;
Για τη χώρα μας τι θα γίνει;;;
