Καιρός ν’ αρχίσουμε να μιλάμε για τη «χαρά της ζωής», που είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση της ψυχικής μας ισορροπίας στη σημερινή δύσκολη ή για πολλούς από μας δυσβάστακτη εποχή της κρίσης. Είναι η ευχαρίστηση που αντλούμε από τα μικρά, καθημερινά πράγματα που βρίσκονται γύρω μας. Είναι η σαγήνη που μας ασκούν τα «περιττά» και όχι βασικά για τη διαβίωσή μας αγαθά. Είναι το άρωμα της γυναίκας που κάθεται δίπλα μας στο μετρό και μας αγγίζει αδιόρατα μέχρι να διαλυθεί, να εξατμισθεί στο στιγμιαίο χρόνο. Είναι η ευχαρίστηση που νοιώθει η Μαίρη Μ. όταν ξεπλένει το αχλάδι της στη θάλασσα και μετά το δαγκώνει. Είναι η απίστευτη αγωνία που αισθανόταν κάθε μεσημέρι ο φίλος μου ο Αλέκος Γ. όταν ντάλα καλοκαίρι, έψαχνε απεγνωσμένα για ένα λουλούδι –ένα κόκκινο γεράνι– στη Λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου για να στολίσει μ' αυτό το μοναδικό βάζο του σπιτιού του. Είναι η απόλαυση που νοιώθουμε όταν βραχούν τα χείλη μας από την πρώτη γουλιά του κρασιού που πίνουμε βυθισμένοι στον καναπέ μας. Είναι η ανακάλυψη της νέας καλοκαιριάτικης γεύσης που έκανα: «φρέσκο βερύκοκο από τη μοναδική βερικοκιά του κήπου μου με ανάλατα αμύγδαλα» το απόγευμα στην παραλία.
Είναι τα πέταλα από άγρια τριαντάφυλλα που μάζεψα για σας, το τελευταίο Σάββατο της άνοιξης από τα αρκαδικά λειβάδια, για να τα σκορπίζετε στο νερό του μπάνιου σας.
Ας ξεχάσουμε για λίγο τους θλιβερούς κυνηγούς κεφαλών της τηλεόρασης και ας αφεθούμε στη γοητεία, στην απόλαυση «του μη κραυγαλέου» χωρίς ενοχές, μίση και πάθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου