Εθελοντισμός = συλλογικότητα, ισοτιμία, ανιδιοτέλεια*

Σε μια εποχή που ο ένας κοιτάζει τον άλλον στα χέρια και όχι στα μάτια, που η έννοια του δώρου έχει ταυτιστεί με την υποχρέωση για ανταπόδοση˙ που από παντού βομβαρδιζόμαστε από «ρητορικά» σχήματα λόγου περί διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και περί ανθρωπιστικού αδιεξόδου, ας περάσουμε από τη θεωρία και τη μεμψιμοιρία στην πράξη και ας δούμε πώς μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι προσφέροντας τον ελεύθερο χρόνο και τις γνώσεις μας προς όφελος άλλων ή του συνόλου και όχι για να ωφεληθούμε εμείς οι ίδιοι ή για να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα στο εγγύς μέλλον. Ο εθελοντισμός είναι έμπνευση, έχει όραμα, είναι μια αμφίδρομη σχέση ισοτιμίας, γι’ αυτό και διαφέρει από τη φιλανθρωπική δραστηριότητα.

Αντιμετωπίζουμε με αγάπη και όχι με οίκτο, ασπαζόμαστε την αριστοτελική άποψη για ισοτιμία και ισονομία και προσφέρουμε στους άλλους που είναι δίπλα μας.

Δεν μας αρέσουν οι μονομάχοι στις αρένες, οι λάτρεις του ατομικισμού. Απαιτούμε συλλογικότητα, δημιουργούμε συλλογικότητες.

Για να αναπνεύσουμε σε τούτο τον πανέμορφο πλανήτη πρέπει να δώσουμε τα χέρια όλοι μαζί. Μόνο με συλλογικότητα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την περιδίνηση της φτώχειας (πνευματικής και υλικής) που πρόκειται να επακολουθήσει αν εξακολουθήσουμε να είμαστε οπαδοί των μονομάχων και των ανθρωποθυσιών.

Όμως, ο εθελοντισμός, η εθελοντική εργασία απαιτεί οργάνωση, εκπαίδευση και εξειδίκευση. Απαιτεί συνεργασία με την εθελοντική ομάδα και με τις υπόλοιπες ομάδες. Απαιτεί προθυμία να χρησιμοποιείς τη γνώση για το καλό όλων και όχι να την κρατάς για τον εαυτόν σου, ως αυθεντία. Κανείς από μας δεν είναι αυθεντία.

Απαιτεί οργανωμένη εκπαίδευση. Ας απαλείψουμε το «όλα τα σφάζω κι όλα τα μαχαιρώνω», ας πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε «ανώτεροι» ή ότι ξέρουμε περισσότερα και είμαστε οι «καλύτεροι».

Και όλα αυτά χωρίς το «κερασάκι της τούρτας» δηλαδή την επιβράβευση.

Ας αναγνωρίσουμε τη σημασία του εθελοντισμού.

*Αφιερωμένο στην Αλεξάνδρα Σ. που προσπαθεί για τη διάδοση του εθελοντισμού.

Το Κιλκίς μας ή ο παραμεθόριος τουρισμός

Ας ξεχάσουμε για κάποιες στιγμές τα ποσοστά ανεργίας που χτυπάνε στο κόκκινο στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας και το θολό τοπίο της αποβιομηχάνισης, ας περιηγηθούμε με τις αισθήσεις μας μια πόλη που δεσπόζει στην παραμεθόριο: το Κιλκίς. 

Στην καρδιά της μακεδονικής ενδοχώρας, μ΄ένα σιτοβολώνα, που θυμίζει θάλασσα, η πόλη απλώνεται στα ριζά του λόφου που έχει στην κορφή του την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ο φεουδαρχικός - μεσαιωνικός χαρακτήρας της έχει αφήσει τα χνάρια του στον πολεοδομικό σχεδιασμό της. Το Κιλκίς  έχει απ' όλα: μοντέρνο ξενοδοχείο σαν κι' αυτό που έμενα στο down town του Σαν Φρανσίσκο, παζάρι τεράστιο που ικανοποιεί όλα τα γούστα γιατί διαθέτει από τσάντες Luis Vitton (προφανώς απομίμηση) μέχρι κράνα από τα γειτονικά όρη και λουκουμάδες τύπου Θράκης. Το Κιλκίς διαθέτει καπναποθήκες που στέκουν περήφανες κι ερειπωμένες, -μοναχικές φιγούρες του προσφυγικού παρελθόντος- εμπορικό δρόμο, μαγαζιά που έχουν στήσει με μεράκι οι Πόντιοι όταν ήρθαν και ρίζωσαν σε τούτο τον τόπο. 

Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη βρίσκεται η πηγή που βγάζει το "Ξυνό Νερό", το νερό με το παλαιού τύπου μπουκάλι και το branding που αντέχει στο χρόνο. 

 Όσοι θέλουν να φάνε καλά με θέα τη λίμνη της Δοϊράνης, δεν έχουν παρά να πάνε στην ταβέρνα της Λίμνης "Δόβηρος". 

Όσοι θέλουν να χαρούν τις ομορφιές του βουνού, να τροφοσυλλεκτίσουνε συλλέγοντας άγρια βατόμουρα, βότανα, μύρτιλλα, κράνα, ραδίκια ή να αναπολήσουν το ηλιοβασίλεμα που περιγράφει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο "Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου" ας ανέβουν στα Κρούσια Όρη. Εκεί υπάρχει ο πιο καλόγουστος και φιλόξενος ξενώνας που πήγα ποτέ μου. Η οικοδέσποινα Σταθούλα κάθε μέρα δημιουργεί απίστευτες λιχουδιές, με απαράμιλλη γευστική ισορροπία και ο περιηγητής γευματίζει σε κολλαριστό άσπρο τραπεζομάντηλο. Ο πιστός Μπρούνο, το πανύψηλο γκριφόν του ξενώνα θα σας συντροφεύσει ως ακοίμητος φρουρός σε όλους τους περιπάτους σας στα Κρούσια Όρη.

Επιτέλους, ας ανακαλύψουμε την κρυφή γοητεία των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας και τη φιλοξενία των κατοίκων τους