Εθελοντισμός = συλλογικότητα, ισοτιμία, ανιδιοτέλεια*

Σε μια εποχή που ο ένας κοιτάζει τον άλλον στα χέρια και όχι στα μάτια, που η έννοια του δώρου έχει ταυτιστεί με την υποχρέωση για ανταπόδοση˙ που από παντού βομβαρδιζόμαστε από «ρητορικά» σχήματα λόγου περί διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και περί ανθρωπιστικού αδιεξόδου, ας περάσουμε από τη θεωρία και τη μεμψιμοιρία στην πράξη και ας δούμε πώς μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι προσφέροντας τον ελεύθερο χρόνο και τις γνώσεις μας προς όφελος άλλων ή του συνόλου και όχι για να ωφεληθούμε εμείς οι ίδιοι ή για να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα στο εγγύς μέλλον. Ο εθελοντισμός είναι έμπνευση, έχει όραμα, είναι μια αμφίδρομη σχέση ισοτιμίας, γι’ αυτό και διαφέρει από τη φιλανθρωπική δραστηριότητα.

Αντιμετωπίζουμε με αγάπη και όχι με οίκτο, ασπαζόμαστε την αριστοτελική άποψη για ισοτιμία και ισονομία και προσφέρουμε στους άλλους που είναι δίπλα μας.

Δεν μας αρέσουν οι μονομάχοι στις αρένες, οι λάτρεις του ατομικισμού. Απαιτούμε συλλογικότητα, δημιουργούμε συλλογικότητες.

Για να αναπνεύσουμε σε τούτο τον πανέμορφο πλανήτη πρέπει να δώσουμε τα χέρια όλοι μαζί. Μόνο με συλλογικότητα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την περιδίνηση της φτώχειας (πνευματικής και υλικής) που πρόκειται να επακολουθήσει αν εξακολουθήσουμε να είμαστε οπαδοί των μονομάχων και των ανθρωποθυσιών.

Όμως, ο εθελοντισμός, η εθελοντική εργασία απαιτεί οργάνωση, εκπαίδευση και εξειδίκευση. Απαιτεί συνεργασία με την εθελοντική ομάδα και με τις υπόλοιπες ομάδες. Απαιτεί προθυμία να χρησιμοποιείς τη γνώση για το καλό όλων και όχι να την κρατάς για τον εαυτόν σου, ως αυθεντία. Κανείς από μας δεν είναι αυθεντία.

Απαιτεί οργανωμένη εκπαίδευση. Ας απαλείψουμε το «όλα τα σφάζω κι όλα τα μαχαιρώνω», ας πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε «ανώτεροι» ή ότι ξέρουμε περισσότερα και είμαστε οι «καλύτεροι».

Και όλα αυτά χωρίς το «κερασάκι της τούρτας» δηλαδή την επιβράβευση.

Ας αναγνωρίσουμε τη σημασία του εθελοντισμού.

*Αφιερωμένο στην Αλεξάνδρα Σ. που προσπαθεί για τη διάδοση του εθελοντισμού.