Μου αρέσει να αγναντεύω το τοπίο κοιτάζοντας ψηλά και να ταξιδεύω στο παρελθόν, για να αποτυπώνω τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις στο χώρο και στο χρόνο.
Οι μουριές, όχι μόνο στην Αρκαδία, στην Πελοπόννησο, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν σχεδόν παντού μαζί με τις ελιές και τ' αμπέλια. Ανεξίτηλα σημάδια μιας ιστορικής στιγμής ή εποχής που το κάθε νοικοκυριό ή μικροϊδιοκτησία ξεφεύγει από τα όρια της αυτοκατανάλωσης και εξασφαλίζει ένα χρηματικό πλεόνασμα πουλώντας κουκούλια στους Οθωμανούς ή στους Ενετούς κατακτητές ή ακόμη και στους πρώτους Έλληνες κεφαλαιούχους, που στήνουν εργαστήρια μεταξωτών στο Μεταξουργείο, στην εποχή του Όθωνα. Πρόκειται γι' αυτούς που πολύ αργότερα αποκαλέστηκαν από εμάς τους οικονομικούς επιστήμονες "Βιομήχανοι" και έγιναν αντικείμενο μελέτης στην Οικονομική Ιστορία.
Η μουριά είναι ένα πολύτιμο φυτό γιατί έχει πολλαπλές χρήσεις.
Επί χρόνια τα φύλλα της άσπρης ή της κόκκινης μουριάς χρησίμευαν ως τροφή για τους μεταξοσκώληκες.Τα δέντρα της μουριάς φυτεύονταν στη σειρά και χρησίμευαν ως όρια για τα σπιτικά και τα χωράφια. Στον ίσκιο της στήνονταν τα τραπέζια των αγροτικών γλεντιών του καλοκαιριού. Από το ξύλο της μουριάς γίνονταν βέργες που χρησίμευαν ως στηρίγματα για τα φυτά ή για να βιτσίζουν τα άλογα και τα γαϊδούρια. Κατασκευάζονταν έπιπλα, κούνιες για τα παιδιά ακόμη και μουσικά όργανα.
Ο καρπός της, το μούρο είτε μαύρο, είτε βαθύ πορφυρό ή άσπρο χρησίμευε για την παρασκευή φαρμάκων, γλυκών, σερμπετιών και ποτών.
Ακολουθώντας το δρόμο της μουριάς, βρέθηκα στην αρκαδική λίμνη Τάκα και μάζεψα μεγάλα ζουμερά μαύρα μούρα.
Μαύρα μούρα σιρόπι και μαρμελάδα, για να αλείφουμε το ψωμί μας, να συνοδεύουμε τα τυριά μας, να νοστιμεύουμε το γιαούρτι, να ομορφαίνουμε αισθητικά και γευστικά τα παγωτά μας.
Όσοι επιθυμείτε να τα γευθείτε, να σπεύσετε... γιατί ήδη έχουν γίνει περιζήτητα.
