Απόψε τη νύχτα τα αηδόνια κελαϊδούσαν στο ποτάμι, δίπλα στον πλάτανο, στις άκριες του σπιτιού μου. Το ρεπερτόριο πλούσιο, έτερπε και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Τα αηδόνια σημαδεύουν τις καλοκαιρινές νύχτες μου. Οι παιδικές μνήμες επανέρχονται...
Κάποιο μεσημέρι εκεί,μέσα της
δεκαετίας του '60, πάνω στο τραπέζι, ο πατέρας μου ξεδίπλωσε ένα μεγάλο κουτί. Εμείς, γύρω-γύρω με την μητέρα μου και τον αδερφό μου, σαστίσαμε όταν
είδαμε ένα μαγνητόφωνο Grundig. Γυαλιστερό, ολοκαίνουργιο με τις δύο μπομπίνες του άλλοτε να γυρίζουν αργά και άλλοτε ξέφρενα, καθώς εκείνος και μοναχά εκείνος χειριζόταν τα κουμπιά του.
Πιστεύω ότι ο μοναδικός λόγος, που ο πατέρας μου αγόρασε τη συσκευή, ήταν για να μαγνητοφωνήσει τα αηδόνια του πατρικού σπιτιού του στο χωριό. Από τις αρχές του καλοκαιριού, όταν στήναμε το μεγάλο τραπέζι, με το άσπρο υφαντό τραπεζομάντηλο και μαζευόταν τριγύρω η μεγάλη οικογένεια, με τους αδερφούς, τις αδερφές του, τα ξαδέρφια μου -παιδάκια μικρά κι αυτά, τα αηδόνια κελαϊδούσαν σκεπάζοντας όλους τους θορύβους της νύχτας, ακόμη και τις φωνές μας. Δεν ήταν ανάγκη να κάνουμε ησυχία για να τ' ακούσουμε. Με ήχους ξεκάθαρους, μεταλλικούς, φρόντιζαν για την τέρψη μας. Μέτρα ίσως και χιλιόμετρα ταινίας είχε ξοδέψει ο πατέρας μου για να αποτυπώσει τα κελαϊδίσματά τους. Τα κυριακάτικα μεσημέρια στην Αθήνα, πριν την έλευση των φίλων και συγγενών για το γεύμα, δεν παρέλειπε ποτέ, να ακούει κλεισμένος μόνος του, στο σαλόνι την αγαπημένη φωνή του στρουθιόμορφου πτηνού
Ήταν μια απόλαυση που την κρατούσε αποκλειστικά για τον εαυτόν του.
Οι λεκέδες από το κόκκινο φλέρυ στο τραπεζομάντηλο, οι φωνές των αηδονιών και η μυρωδιά του κυριακάτικου ψητού, συνιστούν αποτυπώσεις της μνήμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου