Ο ήλιος εξακολουθούσε να μας ταλανίζει, παρόλο που ήταν 17 Σεπτεμβρίου, κι εμείς, η ορειβατική ομάδα του Σ.Α.Ο.Ο., διψούσαμε πολύ, καθώς ανεβαίναμε από τους Μύλους στο καταφύγιο της Όχης. Το ενάμισι λίτρο νερό,με το οποίο είχα γεμίσει τα μπουκάλια μου ήταν γλυφό και δεν πινόταν. Η Ήρα έχει στοιχειώσει στις πλαγιές, στον τόπο που συνευρέθηκε με τον Δία, από τα φλογοβόλα του Ήφαιστου. Εδώ και μια δεκαετία οι πυρκαγιές δεν άφησαν τίποτα. Ένα ξεροβούνι με ελάχιστη χαμηλή βλάστηση στις πλαγιές. Όχη, "οχεία" σημαίνει συνεύρεση -το βουνό έλαβε το όνομά του από τη συνεύρεση των δύο θεών. Σταματήσαμε να ξαποστάσουμε στις "κολώνες", στους αρχαίους κίονες, που ήταν ακουμπισμένοι στο ρωμαϊκό λατομείο. Στα ριζά του βουνού η Κάρυστος -φαινόταν θαμπή κι απέναντι η γη της Αττικής. Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει, τα νυχτοπούλια αγωνίζονταν για μια θέση στα ξερά κλαδιά των λιγοστών δέντρων. Κεραυνός; φωτιά; αρρώστια; Τα δέντρα πάντως μπροστά στο καταφύγιο δεν είχαν χυμούς.
Καταφύγιο σημαίνει μια στέγη σε περίπτωση κινδύνου ή ανάγκης. Δεν ήθελα να κοιμηθώ μέσα. Κι ο ουρανός ήταν έναστρος, έσυρα ένα στρώμα έξω στο μπαλκόνι. Ήταν αδύνατον να κοιμηθώ, Πλανήτες, πλανήτες, πλάνητες του σύμπαντος παντού. Αστέρια σε αστερισμούς που έλαμπαν. Ποτέ δεν κατάφερα να τους ξεχωρίσω. Όλη τη νύχτα ψιθύριζα τα ονόματα ρυθμικά: Μικρή άρκτος, Μεγάλη άρκτος, Πολικός Αστήρ, Κασσιόπη, Λύρα, Αετός, Κύκνος, Ανδρομέδα. Πέντε το πρωί, τσάι του βουνού, με κέικ και δρόμο για την κορυφή. Η θέα ήταν μαγευτική. Το σκαρφάλωμα ευχάριστο, δεν είχε πιάσει ακόμη η ζέστη. Έσκυψα και γέμισα τις χούφτες μου με θρούμπι. Το έφερα στα ρουθούνια μου. Μύριζε αλμύρα της θάλασσας. Οι Κυκλάδες, πέρα μακρυά στο Πέλαγος, κύκλωναν προστατευτικά το ιερό νησί της Δήλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου