Στα ψηλά βουνά, Ντουρντουβάνα

-'Ο,τι σου δίνουν πρέπει να το τρως!

Στην κορυφή, αρχείο Τροφοσυλλέκτη

Μου είπε αυστηρά ο Θανάσης, καθώς  γλυστρούσε στην παλάμη μου ένα πλαστικό κύπελλο με κόκκινο κρασί, αγνώστου προελεύσεως, και προσπαθούσε να με πείσει να φάω ένα κομμάτι λουκάνικο χοντρό, γεμάτο λίπος. Ήταν βράδυ, ήμουν κουρασμένη, είχαμε μόλις στήσει τη σκηνή μας στις όχθες της λίμνης Δόξας στη Φενεό Κορινθίας και καθόμαστε στην ουρά για να δούμε με τα τηλεσκόπια της Ομάδας Αστρονομίας της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κορίνθου τους πλανήτες και τους αστερισμούς. Περισσότεροι από πεντακόσιοι ορειβάτες, απ' όλη την Ελλάδα βρίσκονταν εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος σε ορειβατική αποστολή, με τον Σύλλογο Αρκάδων Ορειβατών Οικολόγων. Είμαστε τέσσερις: Ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Δημήτρης και εγώ. Δεν νύσταζα καθόλου, δεν κρύωνα καθόλου. Κοιμήθηκα ελάχιστα, στριφογύριζα συνεχώς, και πετάχτηκα αμέσως όταν ο Θανάσης άρχισε να σαλεύει τη σκηνή για να ξυπνήσουμε. Ακόμα έχω την εντύπωση ότι με κοίταζαν με δυσπιστία, ίσως νόμιζαν ότι δεν θα τα καταφέρω να ανεβώ στην κορυφή.

Πλυθήκαμε στην πηγή, ήπιαμε τσάι του βουνού με μέλι, φάγαμε κέικ και γύρω στις 6 το πρωί ξεκινήσαμε με ιδανικό καιρό την ανάβαση προς την κορυφή του όρους Ντουρντουβάνα ή Πεντέλεια.

Εφιάλτης η πρώτη ώρα πορείας, η αναπνοή μου ήταν αρρύθμιστη, το σώμα μου τυλιγόταν και στριφογύριζε από τη μέση και πάνω ακυβέρνητο, απείθαρχο, κρύος ιδρώτας, ένοιωθα ότι περπατούσα με ξυλοπόδαρα. 

Η λίμνη Δόξα, αρχείο Τροφοσυλλέκτη

Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα πάνω ψηλά τις γυμνές πλαγιές της Ντουρντουβάνας. Χρυσά κύματα κατέβαιναν μέχρι τη μέση -τσάι του βουνού που άστραφτε, φυτεμένο στις γούβες των βράχων και στα χωμάτινα κενά από τις σάρες. Πήρα μια βαθιά ανάσα, το οξυγόνο έφτασε κάτω χαμηλά μέχρι τις άκριες των δαχτύλων, στα πόδια μου. Άρχισα να περπατώ, να υπερβαίνω τη σωματική δυσκαμψία μου. Σκαρφάλωνα, αψηφώντας τις σάρες, πηδώντας συχνά από βράχο σε βράχο, με το γκρεμό από κάτω. Δεν θυμήθηκα ποτέ από τότε ότι κάποτε ήμουν υψοφοβική. Κάποιες φορές προχωρούσα προς την κορυφή επειδή δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω την ομάδα, δεν ήμουνα κόρη του Νιάρχου για να μου φέρουν ελικόπτερο να με μεταφέρει. Ο Θανάσης με εμψύχωνε, ο Δημήτρης ακολουθούσε πίσω μου σιωπηλός, ο Κώστας ήταν μακριά, ευκίνητος, ακαταπόνητος, μάζευε τσάι του βουνού, ενώ ταυτοχρόνως σκαρφάλωνε.

Μετά από έξι ώρες πορεία τα καταφέραμε και φτάσαμε όλοι μαζί στην κορυφή Τριανταφυλλιά (2.109μ). Συναντήσαμε εκεί πολλούς ορειβάτες. Αφήσαμε τα μπατόν, ξεζαλωθήκαμε τα σακίδια και καθήσαμε πάνω στους βράχους. Γλέντι τρικούβερτο, με ξηρούς καρπούς, μπάρες δημητριακών, παξιμάδια, χυμούς φρούτων, μπανάνες.  Η θέα ήταν εκπληκτική. Ο αέρας μας δρόσιζε. Οι ορεινοί όγκοι από την Πελοπόννησο μέχρι τη Θεσσαλία και την Εύβοια ήταν ορατοί. Δάση από έλατα και μαύρη πεύκη κυριαρχούσαν περιμετρικά του όρους. Το τσάι του βουνού εμπλούτιζε το οσφρητικό τοπίο, καθώς αγναντεύαμε την πεδιάδα του Φενεού, την είσοδο προς τον Άδη, από όπου κατέβαινε η Δήμητρα αναζητώντας την κόρη της Περσεφόνη. Κατάβαση από πετρώδη μονοπάτια και κολύμπι στα  καθάρια νερά της λίμνης Δόξας. Στο τέλος ομολόγησα την αλήθεια για τις μέχρι τότε ορειβατικές εμπειρίες μου: ανάβαση στον Λυκαβηττό, περιήγηση με τζιπ στο Κιλιμάντζαρο και διανυκτέρευση σε πολυτελή resort.