Τα τελευταία φρούτα του καλοκαιριού

Κι' όμως η φύση αντεπιτίθεται!

 Μετά τις πυρκαγιές και τους ξηρούς βοριάδες εμφανίστηκαν τα τελευταία φρούτα του καλοκαιριού, στην άλλη πλευρά του βουνού, στους πρόποδες της Καρύταινας. Στις ρεματιές βγήκαν τα φραγκοστάφυλα, στα μονοπάτια οι βατομουριές γέμισαν με βατόμουρα. Στο δάσος οι μπολιασμένες αγριομηλιές απλώνουν τα γεμάτα κίτρινα μήλα κλαδιά τους. Το περιβόλι μου άλλαξε όψη,  καθώς οι αυτοφυείς δαμασκηνιές του κήπου μου γέρνουν φορτωμένες δαμάσκηνα. 

Ετοιμάζομαι πυρετωδώς για τα προϊόντα που στολίζουν τα τραπέζια του χειμώνα: chutney από δαμάσκηνα, coulis από βατόμουρα, ξύδι από βατόμουρα, chnapps από δαμάσκηνα και βατόμουρα, αλάτι με αρωματικά βότανα για τα κρεατικά και για τα ψάρια.

Η φλεγομένη και κατακαϋμένη Αρκαδία

Μετά τις φωτιές του Αυγούστου του 2007, από χθες στ’ αρκαδικά λιβάδια επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς φαινόμενο στα ίδια ακριβώς μέρη. Η περιοχή της Μεγαλόπολης Αρκαδίας από χθες φλέγεται. Παρά την εγρήγορση, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη που έδειξαν οι άνθρωποι και οι αρχές οι φωτιές δεν έχουν ακόμα αναχαιτισθεί. Λόφοι γεμάτο από κέδρους, άγρια αμπέλια, κυπαρίσσια, βατόμουρα, μύρτιλλα, ρίγανη, ελιές, συκιές αμυγδαλιές έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Όλοι εμείς τρέχαμε πέρα δώθε όλο το βράδυ για να συνδράμουμε τους ανθρώπους που έβλεπαν τις περιουσίες τους να γίνονται στάχτη από τη μια στιγμή στην άλλη. Οι πυροσβέστες, τα ελικόπτερα, τα αεροπλάνα και εμείς όλοι μαζί δίνουμε μάχη.

Η οικολογική καταστροφή είναι ανυπολόγιστη. Αφού οι δρόμοι έχουν πτώματα ζώων: σκατζόχοιροι, καμένες αλεπούδες (βλ. φωτ.). Οι κέδροι έγιναν καυσόξυλα, οι θάμνοι στάχτες. Αναρωτιέμαι τα κοπάδια των αγριόχοιρων, που άφηναν τα ίχνη από τις πατούσες τους στη λάσπη τι απέγιναν. Τα πουλιά το πρωί έψαχναν να βρουν κλαδί για να καθήσουν, φυσικά όσα απ’ αυτά δεν είχαν καεί. Είδα πρόβατα φοβισμένα να ΄χουν κατέβει στο ποτάμι μπας και γλιτώσουν.

Και επειδή το μετά από τη φωτιά έχει σημασία, απευθύνω έκκληση προς όλους εσάς και κυρίως προς όλες τις οικολογικές οργανώσεις.

Όλοι μαζί να βοηθήσουμε τον πολύπαθο τούτο τόπο!!

Η Όαση του Παγκρατίου

Ο αγαπητός φίλος Αντώνης Νικολόπουλος μου έστειλε τις "καλοκαιριάτικες" σκέψεις του και εγώ με τη σειρά μου αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας:

Χθες για πρώτη φορα αυτό το καλοκαίρι, το δύσκολο, το τροϊκανικό, φύσηξε ένα δροσερό μελτεμάκι!

Μεγαλωμένος στο Άλσος Παγκρατίου και στον Εθνικό Κήπο, δεν θυμάμαι να με πείραζε η ζέστη. Στο σπίτι δεν είχαμε ούτε ανεμιστήρα· δεκαετία του '70, με τους αστούς να μαζεύονται σε καινούργιες πόλεις, μες την πόλη, Παγκράτι. Ένα βουνό, που το 'κτισαν, κι όμως ακόμη γοητεύει…μισό αιώνα πριν, έβλεπες ακόμη τον Ιλισό να ψευτοκυλάει, εκεί που είναι η Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου, και να καθορίζει τα σύνορα , μέχρι τον Προφήτη Ηλια!

Χθες λοιπόν, που φύσηξε, είπα να κλείσω το PC, και να βολτάρω στην παλιά μου γειτονιά, έτσι, μόνος, χωρίς πρόγραμμα… Το μηχανάκι μ’ έφερε στην αρχή της Πρατίνου. Υπάρχουν δύο κυρίες λοιπόν, που αντιστέκονται, που είναι πράγματι κυρίες και Παγκρατιώτισσες, πολύ χαμηλών τόνων, μ’ όλο που έχουν μια πολύ βαθιά καλλιέργεια, και διατηρούν, σε πείσμα των εργολάβων, έναν κινηματογράφο, ονόματι «Όαση», –όνομα και πράμα– Όαση μες τις πολυκατοικίες και το τσιμέντο. Συνήθως παίζουν ταινίες του λεγόμενου καλού ή εναλλακτικού κινηματογράφου..

Είχα χρόνια να πάω. Κάποτε έμενα εκεί δίπλα κι άκουγα τις ταινίες τα βράδια του καλοκαιριού. Μυήθηκα στο γιαπωνέζικο ασπρόμαυρο Κουροσάβα, ερωτεύθηκα την «Ωραία της Ημέρας», ξύπνησαν μέσα μου αγωνιστικά αισθήματα από τη Βιριδιάννα…Ντενέβ – Μπουνιουέλ!

Τα λόγια είναι φτωχά…

Χθες λοιπόν όπως πέρναγα, έτσι βολτάροντας, είδα ότι έπαιζε μια ταινία την «Μεσοτοιχίες»., ενός Αργεντινού, του Γκουστάβο Ταρρέτο, Μια εξαιρετικη ταινία λόου μπάτζετ, με καταπληκτικές ερμηνείες, τόσο κοντά στην ελληνική καθημερινότητα. Λίγο αυτό, λίγο μια μπύρα  ΦΙΞ με πατατάκια ΤΣΑΚΙΡΗΣ, ο ουρανός, τα φώτα που αναβόσβυναν απ’ τις πίσω πλευρές των πολυκατοικιών...  Νοστάλγησα,  αυτή την πόλη· την αγαπώ κι ας μ’ αρρωσταίνει, έχει ακόμη μεριές αναλλοίωτες σε πείσμα των καιροσκοπικών φουσάτων, που την διαγούμησαν…

Ανακαλύψτε τες..!

Το παρυδάτιο "Καλό Νερό" ή ο "Κήπος της Εδέμ"

Το παρυδάτιο "Καλό Νερό",  που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Κυπαρισσία στη Δυτική Πελοπόννησο, φιλοξενεί έναν ολόκληρο κόσμο σε αέναη κίνηση εναρμονισμένο πλήρως με τα κύματα, τον αέρα και με τα ρυάκια γλυκού νερού που εκβάλλουν αφανώς και υπογείως.

Στην επιμήκη, ασταθή λωρίδα των θινών, των αμμόλοφων, που διαχωρίζουν τη θάλασσα από τη στεριά φιλοξενούνται ζώα και φυτά που έχουν προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος.

Καθώς ο ήλιος βάδιζε ολοταχώς προς τη Δύση, νόμιζα ότι βρισκόμουν στον Κήπο της Εδέμ. Για πρώτη φορά συνάντησα οικογένειες "χαραδριών" -παρυδάτια υδρόβια πουλιά, με τα μικρά τους νεογέννητα, που μετακινούνταν με απίστευτη ταχύτητα πάνω στην άμμο και όταν κουράζονταν φώλιαζαν μέσα σ' αυτή. Αναζητούσαν σκαθάρια, μυρμήγγια και αράχνες για τροφή. Στο παρυδάτιο Καλό Νερό έχουν εναποθέσει τα αβγά τους οι θαλάσσιες χελώνες, που βρίσκουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Δεν θα ξεχάσω τις ατέλειωτες σειρές που σχημάτιζαν οι σάλπες, τα ασημοκίτρινα ψάρια που βολτάριζαν άφοβα και αμέριμνα στη θάλασσα.

Κέδροι με καρπούς, αθάνατοι που είχαν ανθίσει και φραγκοσυκιές βρίσκονταν εκεί που τελείωναν οι θίνες. Θυμάρια και πουρνάρια, αγκάθια γαλάζια, κίτρινα, αγκάθια με χνούδι, αγκάθια με κάτασπρο μίσχο ρίζωναν παντού.

Κάθε φορά που έκοβα ένα κλαράκι θυμάρι δεκάδες μικρές μωβ και μπλε μικρές πεταλούδες πεταγόνταν για να πετάξουν γύρω μου.

Επιτέλους! αυτά τ' απίστευτα που έβλεπα στις ταινίες του Γουόλτ Ντίσνεϋ μου συνέβηκαν εκείνη την ημέρα στο παρυδάτιο Καλό Νερό.