Η Όαση του Παγκρατίου

Ο αγαπητός φίλος Αντώνης Νικολόπουλος μου έστειλε τις "καλοκαιριάτικες" σκέψεις του και εγώ με τη σειρά μου αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας:

Χθες για πρώτη φορα αυτό το καλοκαίρι, το δύσκολο, το τροϊκανικό, φύσηξε ένα δροσερό μελτεμάκι!

Μεγαλωμένος στο Άλσος Παγκρατίου και στον Εθνικό Κήπο, δεν θυμάμαι να με πείραζε η ζέστη. Στο σπίτι δεν είχαμε ούτε ανεμιστήρα· δεκαετία του '70, με τους αστούς να μαζεύονται σε καινούργιες πόλεις, μες την πόλη, Παγκράτι. Ένα βουνό, που το 'κτισαν, κι όμως ακόμη γοητεύει…μισό αιώνα πριν, έβλεπες ακόμη τον Ιλισό να ψευτοκυλάει, εκεί που είναι η Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου, και να καθορίζει τα σύνορα , μέχρι τον Προφήτη Ηλια!

Χθες λοιπόν, που φύσηξε, είπα να κλείσω το PC, και να βολτάρω στην παλιά μου γειτονιά, έτσι, μόνος, χωρίς πρόγραμμα… Το μηχανάκι μ’ έφερε στην αρχή της Πρατίνου. Υπάρχουν δύο κυρίες λοιπόν, που αντιστέκονται, που είναι πράγματι κυρίες και Παγκρατιώτισσες, πολύ χαμηλών τόνων, μ’ όλο που έχουν μια πολύ βαθιά καλλιέργεια, και διατηρούν, σε πείσμα των εργολάβων, έναν κινηματογράφο, ονόματι «Όαση», –όνομα και πράμα– Όαση μες τις πολυκατοικίες και το τσιμέντο. Συνήθως παίζουν ταινίες του λεγόμενου καλού ή εναλλακτικού κινηματογράφου..

Είχα χρόνια να πάω. Κάποτε έμενα εκεί δίπλα κι άκουγα τις ταινίες τα βράδια του καλοκαιριού. Μυήθηκα στο γιαπωνέζικο ασπρόμαυρο Κουροσάβα, ερωτεύθηκα την «Ωραία της Ημέρας», ξύπνησαν μέσα μου αγωνιστικά αισθήματα από τη Βιριδιάννα…Ντενέβ – Μπουνιουέλ!

Τα λόγια είναι φτωχά…

Χθες λοιπόν όπως πέρναγα, έτσι βολτάροντας, είδα ότι έπαιζε μια ταινία την «Μεσοτοιχίες»., ενός Αργεντινού, του Γκουστάβο Ταρρέτο, Μια εξαιρετικη ταινία λόου μπάτζετ, με καταπληκτικές ερμηνείες, τόσο κοντά στην ελληνική καθημερινότητα. Λίγο αυτό, λίγο μια μπύρα  ΦΙΞ με πατατάκια ΤΣΑΚΙΡΗΣ, ο ουρανός, τα φώτα που αναβόσβυναν απ’ τις πίσω πλευρές των πολυκατοικιών...  Νοστάλγησα,  αυτή την πόλη· την αγαπώ κι ας μ’ αρρωσταίνει, έχει ακόμη μεριές αναλλοίωτες σε πείσμα των καιροσκοπικών φουσάτων, που την διαγούμησαν…

Ανακαλύψτε τες..!