Το παρυδάτιο "Καλό Νερό", που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Κυπαρισσία στη Δυτική Πελοπόννησο, φιλοξενεί έναν ολόκληρο κόσμο σε αέναη κίνηση εναρμονισμένο πλήρως με τα κύματα, τον αέρα και με τα ρυάκια γλυκού νερού που εκβάλλουν αφανώς και υπογείως.
Στην επιμήκη, ασταθή λωρίδα των θινών, των αμμόλοφων, που διαχωρίζουν τη θάλασσα από τη στεριά φιλοξενούνται ζώα και φυτά που έχουν προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος.
Καθώς ο ήλιος βάδιζε ολοταχώς προς τη Δύση, νόμιζα ότι βρισκόμουν στον Κήπο της Εδέμ. Για πρώτη φορά συνάντησα οικογένειες "χαραδριών" -παρυδάτια υδρόβια πουλιά, με τα μικρά τους νεογέννητα, που μετακινούνταν με απίστευτη ταχύτητα πάνω στην άμμο και όταν κουράζονταν φώλιαζαν μέσα σ' αυτή. Αναζητούσαν σκαθάρια, μυρμήγγια και αράχνες για τροφή. Στο παρυδάτιο Καλό Νερό έχουν εναποθέσει τα αβγά τους οι θαλάσσιες χελώνες, που βρίσκουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Δεν θα ξεχάσω τις ατέλειωτες σειρές που σχημάτιζαν οι σάλπες, τα ασημοκίτρινα ψάρια που βολτάριζαν άφοβα και αμέριμνα στη θάλασσα.
Κέδροι με καρπούς, αθάνατοι που είχαν ανθίσει και φραγκοσυκιές βρίσκονταν εκεί που τελείωναν οι θίνες. Θυμάρια και πουρνάρια, αγκάθια γαλάζια, κίτρινα, αγκάθια με χνούδι, αγκάθια με κάτασπρο μίσχο ρίζωναν παντού.
Κάθε φορά που έκοβα ένα κλαράκι θυμάρι δεκάδες μικρές μωβ και μπλε μικρές πεταλούδες πεταγόνταν για να πετάξουν γύρω μου.
Επιτέλους! αυτά τ' απίστευτα που έβλεπα στις ταινίες του Γουόλτ Ντίσνεϋ μου συνέβηκαν εκείνη την ημέρα στο παρυδάτιο Καλό Νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου