Εδώ και ένα χρόνο επέστρεψα στην παλιά μου γειτονιά στην Πλ. Μαβίλη, εκεί που περνούσα ώρες ατέλειωτες σχηματίζοντας στο μυαλό μου ένα-ένα τα κεφάλαια του διδακτορικού μου, εκεί που έτρωγα πατατάκια κι έπινα μπύρες συζητώντας με τον Θανάση, τη Τζέλλα και τον Κώστα για τον Γκράμσι, τον Μπερνάρ Ανρί Λεβί, τον Φουκώ και για τις συναυλίες του Λούτσιο Ντάλα.
Τίποτα δεν υπάρχει πια στη rive droite της πλατείας Μαβίλη. Άλλα μαγαζιά, άλλες φυλές. Ο Λώρας ανακαινίστηκε με τα ουίσκι του και τους πελάτες του μαζί. Ο Καρούζος απεδήμησεν εις Κύριον και το Flower έβαλε d.j. Ο ιδιοκτήτης του Μικρού Μπαρ γέρασε μαζί με το σκύλο του, επιμένει όμως να θέλει να προσφέρει γιοβαρλάκια, κρεμμυδόπιτα και ότι άλλο μεζέ έχει στους πελάτες του. Στην περιοχή κατοικούν δικηγόροι, γιατροί, κυρίως ψυχίατροι. Η πολυκατοικία μου έχει πέντε ψυχίατρους και τρεις δικηγόρους. Στη rive droite υπάρχει ένα μικρό σούπερ μάρκετ, ο Κρητικός, που βρίσκουμε τα πάντα, που οι άνθρωποι του εξακολουθούν να καλωσορίζουν τους πελάτες τους. Ο Μικές παληοκαίρισε, η γεύση της τούρτας πραλίνα - σοκολάτα βγαίνει από τα βάθη των προηγούμενων δεκαετιών. Ο Mr. Baker, ο φούρνος διατήρησε τη μυρωδιά του, έγινε όμως copy paste, όλων των υπολοίπων μαγαζιών που πουλάνε ψωμοειδή.
Στην απέναντι όχθη στη rive gauche, έχει μεταφερθεί όλη η ζωή. Μικρά μπακαλικάκια που τα έχουν χαρούμενοι Ανατολίτες, με όλα τα εξωτικά εδώδιμα και αποικιακά. Ραφτάδικα, που επιδιορθώνουν το κάθε τι. Κομμωτήρια που ακόμα γίνεται "το σώσε έλα να δεις", γιατί είναι φτηνά και τα επισκέπτονται οι κυρίες της περιοχής. Μαγαζιά μικρά που θυμίζουν τις παληές γειτονιές της Αθήνας. Εστιατόρια που κάθε μεσημέρι τρώνε τα μπακούρια της περιοχής.
Λοιπόν, εδώ και ένα χρόνο έψαχνα για ένα φιλόξενο χώρο, όπου να μπορώ να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου, ή ένα ουίσκι το βράδυ, χωρίς να βομβαρδίζονται από βάρβαρους ήχους τ' αυτιά μου. Ένα μικρό, κομψό χώρο για να ανοίγω τον υπολογιστή μου και να δουλεύω με την ησυχία μου.
Και, μόλις προχθές τον ανακάλυψα. Είναι το Willy's, μουσικό καφενείο, στην οδό Έβρου, με πανέμορφο χρώμα, που θυμίζει το East Village στο Μανχάταν. Τα Σαββατόβραδα βλέπεις ανθρώπους της γειτονιάς, ανθρώπους κανονικούς, να ακούνε ευλαβικά και να συμμετέχουν στις μουσικές διαδρομές του κιθαρωδού.
Σάββατο βράδυ στην Αθήνα, έβρεχε δυνατά κι' εμείς πίναμε τα ποτά μας στο Willy's ακούγοντας ήχους τζαζ, ήχους ζωντανούς και νοσταλγικούς.
Υπάρχει και το L' Arret Du Temps, στην περιοχή του Χίλτον..αλλά χωρίς ζωντανή μουσική. ωραίο άρθρο για μια αγαπημένη περιοχή!
ΑπάντησηΔιαγραφή