Σε πείσμα των σύγχρονων Ελλήνων που διάγουν την εποχή της απόσμωσης και αντιστέκονται σθεναρά στις τροφές που ερεθίζουν την αίσθηση της οσμής, θα δώσω μια συνταγή για μια σαλάτα που προκαλεί και τις πέντε αισθήσεις. Είναι πολύχρωμη, κροταλίζουζα, βελούδινη, δροσερή και εκλύει μυρωδιές και αρώματα από τα βουκολικά τοπία της Αρκαδίας.
Τα χόρτα που έχει τα βρίσκω πάντα τέτοια εποχή στο ιερό βουνό των Αρκάδων, στο Λύκαιον όρος, τον τόπο που γεννήθηκε ο Δίας και τα λάχανα είναι του κήπου μου.
Πρόκειται για τη σαλάτα του Αίγαγρου, που την εμπνεύστηκα διαβάζοντας το βιβλίο "The terrestrial Gospel of Nikos Kazantzakis" του αγαπητού φίλου, Αρκάδα και ιδρυτή της έδρας Ν. Καζαντζάκη στο Πανεπιστήμιο του San Fransisco, Θανάση Μασκαλέρη.
Η σαλάτα του Αίγαγρου:
Υλικά
-2 κούπες άσπρο λάχανο βρασμένο
-2 κούπες κόκκινο λάχανο βρασμένο (δεν ξεχνάμε να ρίξουμε μερικές σταγόνες ξύδι στο βράσιμο για να διατηρήσει το χρώμα του)
-μια χούφτα τριμμένα καρύδια
-καυκαλήθρες, μυρώνια, μαϊντανός λεπτοκομένα
-Λεπτοκομένες φέτες από 2 μήλα, ποικιλίας Μπαλάφα Αρκαδίας (έχουν εξαιρετικό άρωμα) ή ξυνόμηλα
-3 κουταλιές πρωτόλαδο ή αγουρέλαιο
-2 κουταλιές ξύδι με βατόμουρα από τον Τροφοσυλλέκτη
-κύμινο(προαιρετικό).
Εκτέλεση:
Σε μια ρηχή πιατέλα βάζω το βρασμένο άσπρο λάχανο. Ανακατεύω πολύ καλά σε ένα μπολ τις καυκαλήθρες, τα μυρώνια, τον μαϊντανό, το καρύδι, το λάδι και το ξύδι με βατόμουρα και στη συνέχεια ρίχνω το μίγμα πάνω από το λάχανο. Από πάνω βάζω το βρασμένο κόκκινο λάχανο αφού το ανακατέψω με λίγο κύμινο και το πασπαλίσω με λίγο ξύδι. Τέλος στην κορυφή βάζω τις φέτες από τα μήλα.
Δεν ρίχνω ποτέ αλάτι στη σαλάτα αυτή, γιατί τα μυρωδικά χόρτα που χρησιμοποιώ είναι άγρια και έχουν από μόνα τους αλάτι και μια πολύ ιδιαίτερη γευση(καμία σχέση με τα μυρωδικά χόρτα της Λαϊκής).
Και, αφού σύμφωνα με τον ιστορικό Fernand Braudel η διατροφή αποτελεί προνομιακό πεδίο του υλικού πολιτισμού, ας μη συνδέουμε τις οσμές, τα αρώματα, τις μυρωδιές των τροφών με τη βαρβαρότητα και τον μη πολιτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου