Στην παραμεθόριο

Βρέθηκα στην Κόνιτσα.

Στον τόπο που το μπλε χρώμα γίνεται φωτεινό, χαρούμενο, προσφέροντας μια απίστευτη ενεργητικότητα σε όλους εμάς τους περιηγητές του φθινοπώρου. 

Διέσχισα την κοιλάδα που ενώνονται τα νερά του Αώου, του Βοϊδομάτη και του Σαραντάπορου κι ανέβηκα στα βουνά με τις σημύδες και τους δρυς.

     Μάζι, Αετόπετρα, Μολυβδοσκέπαστη, τα τελευταία χωριά της Ελλάδας σύριζα στην Αλβανία. Εκεί που οι Βυζαντινοί εξόριστοι εικονογραφούσαν ελεύθερα ναούς και δημιουργούσαν μοναστήρια. Στάθηκα στην πλατεία του χωριού Μολυβδοσκέπαστη, με το συνοριακό φυλάκιο. Σκέφτηκα το «πλατύ ποτάμι» του Γιάννη Μπεράτη, ύστερα το «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Ύστερα όλους εκείνους που περνούσαν τα σύνορα με κίνδυνο τη ζωή τους κι έφταναν στα Γιάννενα, ακολουθώντας το ποτάμι, επειδή ονειρεύονταν μια καλύτερη ζωή.

Ο δρόμος προς το ποτάμι είχε ραδίκια, μαβί ανθισμένες μολόχες και το τσίπουρο του αποστακτήριου στη Μολυβδοσκέπαστη ήταν εξαιρετικής ποιότητας.

Το μπλε χρώμα με ξετρέλανε.