Αγνοώντας τον Χάνσελ και την Γκρέτελ στο δάσος

Καθώς αντικρίζω από το παράθυρο του σπιτιού μου το Μαίναλο, δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου  αυτό που έζησα και βίωσα εκείνο το καλοκαίρι, ανήμερα του Προφήτη Ηλία. 

Ήμουν στο πυκνό δάσος, μάζευα τσάι του βουνού και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Έπρεπε οπωσδήποτε να επιστρέψω στο σπίτι. Έβαλα γρήγορα το σακουλάκι με το τσάι, το ψαλιδάκι και το σπάγκο στο σακίδιο, όταν αντιλήφθηκα ότι το κινητό μου είχε για μια ακόμη φορά εγκαταλειφθεί στο αυτοκίνητο. Είναι κάτι που το παθαίνω πολύ συχνά, ίσως από τη λαχτάρα και τη βιασύνη μου να βρεθώ στα αγαπημένα μου μονοπάτια ή και από την επιθυμία μου για να απομονωθώ από τον κόσμο της πόλης. Αφού περπάτησα αρκετά πότε προς τα δεξιά, πότε προς τα αριστερά, πότε προς τα πάνω και πότε προς τα κάτω, ανακάλυψα ότι είχα χάσει τον προσανατολισμό μου. 

Δέντρα με βρύα. Αρχείο Τροφοσυλλέκτη

Για μια στιγμή  τα ένστικτα κυριάρχησαν: φόβος και πανικός. Δεν είχα τηλέφωνο, δεν είχα φακό, δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν για το που θα ήμουνα. Ακούμπησα στον κορμό ενός δέντρου και προσπάθησα να θυμηθώ. Από το νου μου πέρασαν όλα τα τρομακτικά παραμύθια  με παιδιά εγκαταλελειμμένα στο δάσος, κακές μάγισσες και κακούς λύκους. Δεν είχα ρίξει ψιχουλάκια σαν τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ, ούτε πετραδάκια.  Αναζήτησα στη μνήμη μου τις προσκοπικές μου εμπειρίες. Δεν είχα μαζέψει ξυλαράκια για να βάλω φωτιά, ούτε εξάλλου μπορούσα να κάνω  σηματάκια γιατί ήμουν μέσα στο δάσος χωμένη και κανένας δεν θα έβλεπε τον καπνό. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα έβρισκα τον πολικό αστέρα.
 Πήρα βαθιά ανάσα και κοίταξα γύρω μου. Στον κορμό του δέντρου που άγγιζα, αισθάνθηκα τα βρύα και τις λειχήνες να χαϊδεύουν την παλάμη μου.
Αυτό είναι! Τα βρύα των δέντρων είναι στο βορά! Τέντωσα τα χέρια μου στο πλάι: το δεξί μου χέρι προς τα βρύα, στον βορά, το αριστερό μου χέρι στο νότο, μπροστά είχα τη δύση και πίσω την ανατολή. Τράβηξα αποφασιστικά ανατολικά Είχα κάνει αρκετά βήματα όταν άκουσα το θόρυβο ενός αυτοκινήτου, σήκωσα το κεφάλι ψηλά και αντίκρισα την κορυφή ενός λεωφορείου. Επιτέλους, κατάφερα να σκαρφαλώσω ψηλά και να βγω στο δρόμο. Ήταν αδύνατο να καταλάβω ότι είχα κατέβει τόσο χαμηλά.