Η Αγία Μαρίνα των Σπετσών και της Αρκαδίας

Η Αγία Μαρίνα στις Σπέτσες

H Αγία Μαρίνα συνδέεται και με τις δύο πατρίδες μου. Στις Σπέτσες κολυμπούσα, έπαiζα, και ψάρευα στο λιμανάκι που βρίσκεται το εκκλησάκι της. Ντάλα μεσημέρι, ξεκινούσα για την Άγια Μαρίνα, όταν όλοι βρίσκονταν υπό την επήρεια της μεσημεριάτικης σιέστας, φορώντας το μαγιό μου από μέσα από το σορτς και το μπλουζάκι, και το άσπρο μου καπέλο από καραβόπανο.  Έπαιρνα το δρόμο της ενδοχώρας με την απόχη στο χέρι και το μπλε σακίδιο στην πλάτη, που είχε μέσα  τη χρωματιστή πετσέτα - δώρο του απορρυπαντικού Tibe, και μπόλικα κουτάκια και σακουλάκια. Κοντοστεκόμουν στις φουντωτές χαρουπιές και στις μυγδαλιές και παραφύλαγα για να πιάσω στο δίχτυ μου πεταλούδες κι ακρίδες. Παραμόνευα στις φραγκοσυκιές που ξεπετάγονταν από τα ερείπια  των σπιτιών που είχαν καεί στην Κατοχή, μήπως και περάσει καμιά χρυσόμυγα. Κάποτε-κάποτε κουβαλούσα μαζί μου ως λάφυρο κάποια χελώνα, η οποία πάντοτε τα κατάφερνε και ξέφευγε με μαγικό τρόπο από τον ψηλό μαντρότοιχο του σπιτιού μας. Όταν πια έφτανα στο εκκλησάκι, αργά το απόγευμα, βουτούσα και ξαναβουτούσα για να δροσιστώ στην παραλία. Κάποιες φορές ψάρευα κιόλας. 

Στα ταραγμένα χρόνια της εφηβείας μου δεν παρέλειπα σχεδόν ποτέ να ρίξω μια βουτιά, αργά το βράδυ, γυρίζοντας σπίτι από τις ντισκοτέκ του νησιού. Το τελευταίο καλοκαίρι των μαθητικών μου χρόνων ξενύχτησα στην παραλία της κουβεντιάζοντας με καμιά δεκαριά συμμαθήτριες.

Στα Περιβόλια Αρκαδίας, επισκέπτομαι το εκκλησάκι της στο κοιμητήριο κάθε φορά που θέλω να αναστοχαστώ στη μνήμη των γονιών μου. Αγναντεύω γύρω-γύρω τα ψηλά βουνά. Το βλέμμα μου πλανιέται από το Μαίναλο, στον λόφο της Καρύταινας κι' από εκεί στον Ταύγετο. 

Το πανηγύρι, που γινόταν κάθε χρόνο στη γιορτή της, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να χαρακτηριστεί ως παραδοσιακό. Πολύ λίγες φορές έτυχε να παρευρεθώ, καθώς δεν μου άρεσαν τα όργανα, ο τσάμικος και τα διαπεραστικά, επικριτικά βλέμματα των συγχωριανών. Στήνονταν τραπέζια γύρω από τον πλάτανο της πλατείας του χωριού, με γουρουνοπούλα, φέτα και ελιές. Οι άνδρες διασκέδαζαν σχηματίζοντας βουναλάκια από τις μπύρες που κατανάλωναν, ενώ οι γυναίκες χόρευαν και γλεντούσαν με "το παπάκι που πάει στην Ποταμιά".