Ο εξευρωπαϊσμός των κήπων και των οικιών

Μπάζα έξω από το χωριό Ρούτσι,
Αρχείο Τροφοσυλλέκτη

Κάθε φορά που περπατάω στο λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, ανακαλύπτω όλο και περισσότερα μπάζα. Παλιά κεραμίδια από στέγες, σπασμένες λεκάνες τουαλέτας, ξύλα φαγωμένα από το σαράκι, καναπέδες χωρίς μαξιλάρια, κείτονται σκορπισμένα κοντά στις ρίζες των πλατάνων, στις όχθες των ρεματιών, εκεί που το νερό τρέχει ακόμα και το κατακαλόκαιρο. Άλλοτε πάλι κάτω από τα γεφύρια συναντώ παλιά κρεβάτια με σκουριασμένους σομιέδες, ξεκοιλιασμένα παπλώματα, ντενεκέδες με ξεραμένο ασβέστη, τρύπιες πλαστικές λεκάνες, ρόδες και σαμπρέλες αυτοκινήτων. Οι γράνες της δημοσιάς ασφυκτιούν από τα πλαστικά μπουκάλια αναψυκτικών και νερού, ενώ δεξιά κι αριστερά της βρίσκονται οικόπεδα περιφραγμένα που ξεχειλίζουν από κουφάρια αυτοκινήτων.
Τα σπίτια και οι κήποι τους σήμερα μοιάζουν όλο και περισσότερο με εκείνα της ευρωπαϊκής υπαίθρου. Τα χορτάρια των κήπων καλύφθηκαν με γκαζόν και με τσιμεντένια παρτέρια. Σ' ένα δύο από αυτά υπάρχουν και μικρά αγαλματάκια νάνων -ποιός ξέρει από πια πόλη της Γερμανίας και της Αυστρίας μεταφέρθηκαν! Οι κήποι άδειασαν από τα αντικείμενα και τα υλικά που οι ανυποψίαστοι πρωτευουσιάνοι τα θεωρούσαν άχρηστα και ρυπογόνα. Πετάχτηκαν τα παλιά λάστιχα, οι ντενεκέδες και τα ντενεκεδάκια, οι πέτρες από τα γκρεμισμένα κεραμίδια, οι μάνικες, οι μπανιέρες. Κι όμως πριν από λίγα χρόνια όλα αυτά φυλάσσονταν στους κήπους για να επαναχρησιμοποιηθούν. Οι ντενεκέδες γίνονταν γλάστρες, οι μπανιέρες ποτίστρες για τις γίδες και τα πρόβατα, τα πλαστικά μπουκάλια ατομικά θερμοκήπια για τα πρώιμα λαχανικά. Οι τρύπιες πλαστικές λεκάνες ήταν πρώτης τάξης φυτώρια. Τα σιδερένια βαρέλια μετατρέπονταν σε παιδικά κρεβατάκια. Φυλάω ακόμα το μικρό σιδερένιο κρεβατάκι που χρησιμοποίησε η γιαγιά μου για τα εννέα παιδιά της.
Τίποτα δεν πετάγεται, όλα είναι χρήσιμα έλεγε και ξανάλεγε ο μπαρμπα-Γιώργος! Σήμερα όλα άλλαξαν. Σήμερα όταν ρωτώ τους συγχωριανούς μου "πού μπορώ να πετάξω το κρεβάτι, ή την ξεκοιλιασμένη καρέκλα;" η απάντηση που λαμβάνω είναι πάντα η ίδια: "δώσ' το στον Ελβις, στον Κώστα, στον Ολιν και μη σε νοιάζει, αυτός θα φροντίσει...". Έτσι, με μεγάλη αμεριμνησία τα αντικείμενα, τα υλικά, εξαφανίζονται ως δια μαγείας από τα σπίτια και γίνονται μπάζα στα δάση και στα ποτάμια.
Η κατάσταση μου θυμίζει τα νεογέννητα γατάκια, που κάθε φορά που γεννούσε η γάτα μας, η άλλη η γιαγιά μου, στις Σπέτσες τα έδινε για εξαφάνιση στη Θοδώρα, τη Μαρία, την Κούλα, την εκάστοτε υπηρέτρια.
Κι' εγώ αμέσως τραβούσα προς την απόκρημνη παραλία, από κάτω από το σπίτι μας, δίπλα στη μεγάλη σπηλιά. Παρακολουθούσα ανήμπορη τα γατάκια που κολυμπούσαν αγωνιωδώς μέχρι που σιγά-σιγά τα κατάπινε η θάλασσα. Πίστευα μέχρι και την τελευταία στιγμή ότι θα γλυτώσουν.

.