Οι συγχορδίες των τζιτζικιών

Ντάλα μεσημέρι, ευτυχώς άρχισε να φυσάει βοριαδάκι. Φόρεσα το καπέλο μου, πήρα τη μαγκούρα της γιαγιάς μου για να διώχνω τα φίδια, ζώστηκα το σακίδιο μου και ξεκίνησα για να μαζέψω μύγδαλα. Βάδιζα μεσ' τα χωράφια, με τ' αγκάθια και τα τριβόλια να τρυπώνουν στο παντελόνι μου. Έφτασα στις μυγδαλιές, δυο-τρεις στη σειρά ανάμεσα στις γκορτσές, τις μηλιές και τις κυδωνιές. Μάζεψα τ' αμύγδαλα, πήρα μια πέτρα για να τα σπάσω και κατέφυγα στον ίσκιο της μεγάλης βελανιδιάς για ν' απολαύσω αυτή τη λιχουδιά. Μου αρέσουν τα μύγδαλα φρέσκα, πριν αποχωριστούν από το περικάρπιό τους, πριν εξαλειφθεί αυτή η δροσερή πικράδα, που αρωματίζει το στόμα. Σκούπισα τον ιδρώτα από το μέτωπό μου, έβγαλα το θερμός μου, ήπια μια στάλα νερό.

Οι συνεχείς συγχορδίες των τζιτζικιών  κυριαρχούσαν στο ηχοτοπίο. Θυμήθηκα τις συναυλίες στο Ηρώδειο και τους μουσικούς με τα σμόκιν που συνέχιζαν να παίζουν ακάματοι από την κάψα του αρχαίου θεάτρου. Τουλάχιστον τα τζιτζίκια έχουν λεπτά, διαφανή φτερά. Αχ, αυτός ο Αίσωπος, αδίκως παρεξήγησε αυτά τα έντομα! Τα κατέστησε σύμβολο της τεμπελιάς και της ανεμελιάς! Σύμβολο ενός καλοκαιριού χωρίς τέλος. Θυμήθηκα τα διηγήματα της Φρανσουάζ Σαγκάν, που διαδραματίζονται στην Προβηγκία και τα τζιτζίκια -δεν λείπουν ποτέ από τους αγαπημένους χώρους των ηρώων της. Τα τζιτζίκια σύμβολο του χαμένου παράδεισου της Μεσογείου.
Μέχρι που ένας οξύς ήχος, από τα ξερόκλαδα, κάλυψε τα πάντα. Μια χελώνα με βαριά βήματα, κρύφτηκε στο καβούκι της. Ψηλά στον ουρανό, ένα γεράκι σχημάτιζε κύκλους. Έκλεισα τα μάτια για ν΄ αφουγκραστώ τα σωθικά της καλοκαιριάτικης γης.