Τα κάλαντα

                                                                                       
  Χ Ρ Ο Ν Ι Α   ΠΟΛΛΑ 

από τον   

Τ Ρ Ο Φ Ο Σ Υ Λ Λ Ε Κ Τ Η                  

Tα λαχανικά των Χριστουγέννων

Περιμένοντας ανυπόμονα να γευτώ τα λαχανάκια Βρυξελλών που φύτεψα για πρώτη φορά στο λαχανόκηπο του σπιτιού μου, ακολουθώ για μια ακόμη φορά  τα ίχνη του αγροτικού χρόνου, που συμβαδίζει με τις εορτές και τις περιόδους νηστείας της χριστιανικής θρησκείας.

Αναφέρομαι στη νηστεία των Χριστουγέννων, που διαρκεί σαράντα μέρες, από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι και τα Χριστούγεννα. Στηρίζεται στην μεγάλη ποικιλία των λαχανικών του χειμώνα. 

Στα λαχανικά συγκαταλέγονται και τα μυρωδικά καθώς και τα χόρτα τα άγρια και τα εξημερωμένα. 

Θα μπω στον πειρασμό να ταυτίσω μερικά από τα φυτά των Χριστουγέννων που διαθέτει "το λιβάδιον του οίκου" μου με αυτά που καταγράφονται στα Γεωπονικά, μια συλλογή αρχαίων αγρονομικών και κηπουρικών γνώσεων,  που σώζονται χάρη στον Κωνσταντίνο Προφυρογέννητο (10ο αιώνα).

 Άνηθος, δαυκί (καρότο), δυόσμος, κόλιανδρος, ρόκα (εύζωμο), κρεμμύδι, πικραλίδα, πράσο, ραπάνι, δύο είδη μολόχας, λευκή και κόκκινη κράμβη (λάχανο), θαλασσοκράμβη (αγριοσέσκουλο), σέλινον, σπανάκι, κουνουπίδι, πικραλίδα, ραδίκι, ραπάνι*.

Όσοι δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τις γεύσεις και τα αρώματα των χειμερινών λαχανικών, ας το επιχειρήσουν για την απόλαυση που χαρίζει η γευσιγνωσία. 

Δεν πειράζει ας πειραματιστούν και στις νέες ποικιλίες όπως τα λαχανάκια Βρυξελλών.

*Από το βιβλίο: Ο κηπουρός και η καθημερινή κουζίνα στο Βυζάντιο, Johannes Koder, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα 2000.

Αφιερώνω την ημέρα μου στον Lou Reed

Και καθώς νυχτώνει...
Μετά από μια υπέροχη μέρα στα αρκαδικά λιβάδια, που όργωσα και φύτεψα ότι σπόρους είχα στο λιλιπούτειο αγροτόσπιτό μου, κουκιά, σέσκουλα, σπανάκι.
Μετά πήγα και ατένισα τους λόφους στο Ρούτσι μαζεύοντας ραδίκια και μυρίζοντας τους φθινοπωρινούς κατακίτρινους και πάνλευκους κρόκους.
 Γυρίζοντας στην πρωτεύουσα Αθήνα, εκεί κοντά στη λίμνη του Σκαραμαγκά, καθώς αντιστέκονταν οι τελευταίες αγριόπαπιες στη ρύπανση, έμαθα ότι  πέθανε ο Lou Reed, ο ροκ σταρ που μας έμαθε να εκτιμούμε τις μικρές καθημερινές χαρές.
Ναι, αφιερώνω τη μέρα μου, αυτή την υπέροχη ημέρα.
Υες, it was a perfect day....

Τα αξεπέραστα άγρια βατόμουρα του Τροφοσυλλέκτη

Έχετε σκεφτεί ότι τα άγρια βατόμουρα μπορούν να αποτελέσουν το βασικό επιδόρπιο στο καλοκαιρινό τραπέζι, ή ένα κομψό δώρο για τις φίλες και τους φίλους σας τώρα το καλοκαίρι;
Αφήνω σ' εσάς την επιλογή του κατάλληλου οίνου, αφρώδη και μη ή ακόμα και ηδύποτου αν προτιμάτε τις γλυκιές γεύσεις για το τέλος στο δείπνο σας.
Τα βατόμουρα μαζεύονται στην αυγή με τις πρώτες δροσοσταλίδες, για να διατηρούν  τη φρεσκάδα στη σάρκα και το άρωμά τους.
Όσοι παραμένουν πιστοί στην πρωτεύουσα Αθήνα, μπορούν να παραγγείλουν τώρα στον Τροφοσυλλέκτη.

Οι καλοκαιρινοί καρποί του Τροφοσυλλέκτη

Μ' αρέσουν οι εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει ο κήπος μου και οι περίπατοι στα αρκαδικά λιβάδια το καλοκαίρι, καθώς βαραίνουν οι βατομουριές στις άκρες των χωραφιών από τα βατόμουρα, και τ' αχλάδια των δασών βγάζουν το άρωμά τους σε κάθε δαγκωματιά.
Έγιναν τα ντοματίνια, μικρά, κατακόκκινα "ρουμπινί", γυαλιστερά, τα φασόλια και τ' αμπελοφάσουλα, οι μελιτζάνες και τα κολοκυθάκια του κήπου μου.
Κι' όπου δεν έβαλα λαχανικά, ο κήπος έχει αγριόβλητα κι' αντράκλα (γλυστρίδα).

Ο Τροφοσυλλέκτης στον κήπο 

Αγριόβλητα που γίνονται βραστά με ξύδι από άγρια βατόμουρα, σκόρδα Αρκαδίας από την πλεξούδα μας (ποτέ Κίνας!!!- όποιος δεν έχει μπορώ να τον προμηθεύσω).
Αγριόβλητα που γίνονται γιαχνιστά, με φρέσκια ντομάτα, σκόρδο (προσέξτε μόνο μία ντομάτα για μισό κιλό βλήτα- όχι υπερβολές και υπέρδόσεις...).
Αγριόβλητα και αντράκλα για βράσιμο
(υπέροχο μπουκέτο). Εδώ θα ήθελα να σας υπενθυμίσω το τυρί μου από τον Βάγγο Αρκαδίας, που είναι άπαιχτο (καλύτερο από τα γαλλικά chevre)
Ντοματοσαλάτα με αντράκλα, και τονοσαλάτα με αντράκλα.
Μελιτζάνες και κολοκυθάκια του κήπου μου, βασιλικός, μάραθος, δυόσμος που έχει απλωθεί στα παρτέρια, αποκλειστικά μόνο για γέμιση στα φρέσκα ραβιόλια που φτιάχνει ο Τροφοσυλλέκτης.
Από τα λειβάδια:
Βατόμουρα, άγρια, φρέσκα
Ρίγανη και βάλσαμο, από τα όρη της Καρύταινας στη Γορτυνία.
Και μην ξεχνάτε τη μαρμελάδα με lime και βερίκοκα του κήπου μου και τo coulis με τα μούρα της λίμνης Τάκας στην Αρκαδία.
Όποιος είναι ακόμα στην Αθήνα και στα πέριξ, μπορεί να τα προμηθευτεί από τον Τροφοσυλλέκτη

Τα ζουμερά μαύρα μούρα της λίμνης Τάκα

Μου αρέσει να αγναντεύω το τοπίο κοιτάζοντας ψηλά και να ταξιδεύω στο παρελθόν, για να αποτυπώνω τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις στο χώρο και στο χρόνο.

Οι μουριές, όχι μόνο στην Αρκαδία, στην Πελοπόννησο, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν σχεδόν παντού μαζί με τις ελιές και τ' αμπέλια. Ανεξίτηλα σημάδια μιας ιστορικής στιγμής ή εποχής που το κάθε νοικοκυριό ή μικροϊδιοκτησία ξεφεύγει από τα όρια της αυτοκατανάλωσης και εξασφαλίζει ένα χρηματικό πλεόνασμα πουλώντας κουκούλια στους Οθωμανούς ή στους Ενετούς κατακτητές ή ακόμη και στους πρώτους Έλληνες κεφαλαιούχους, που στήνουν εργαστήρια μεταξωτών στο Μεταξουργείο, στην εποχή του Όθωνα. Πρόκειται γι' αυτούς  που πολύ αργότερα αποκαλέστηκαν από εμάς τους οικονομικούς επιστήμονες "Βιομήχανοι" και έγιναν αντικείμενο μελέτης στην Οικονομική Ιστορία.

Η μουριά είναι ένα πολύτιμο φυτό γιατί έχει πολλαπλές χρήσεις. 

Επί χρόνια τα φύλλα της άσπρης ή της κόκκινης μουριάς χρησίμευαν ως τροφή για τους μεταξοσκώληκες.Τα δέντρα της μουριάς φυτεύονταν στη σειρά και χρησίμευαν ως όρια για τα σπιτικά και τα χωράφια. Στον ίσκιο της στήνονταν τα τραπέζια των αγροτικών γλεντιών του καλοκαιριού. Από το ξύλο της μουριάς γίνονταν βέργες που χρησίμευαν ως στηρίγματα για τα φυτά ή για να βιτσίζουν τα άλογα και τα γαϊδούρια. Κατασκευάζονταν έπιπλα, κούνιες για τα παιδιά ακόμη και μουσικά όργανα.

Ο καρπός της, το μούρο είτε μαύρο, είτε βαθύ πορφυρό ή άσπρο χρησίμευε για την παρασκευή φαρμάκων, γλυκών, σερμπετιών και ποτών. 

Ακολουθώντας το δρόμο της μουριάς, βρέθηκα στην αρκαδική λίμνη Τάκα και μάζεψα μεγάλα ζουμερά μαύρα μούρα. 

Μαύρα μούρα σιρόπι και μαρμελάδα, για να αλείφουμε το ψωμί μας, να συνοδεύουμε τα τυριά μας, να νοστιμεύουμε το γιαούρτι, να ομορφαίνουμε αισθητικά και γευστικά τα παγωτά μας.

Όσοι επιθυμείτε να τα γευθείτε, να σπεύσετε... γιατί ήδη έχουν γίνει περιζήτητα.

Η Κλειώ

Η Κλειώ, ένα πανέμορφο κουτάβι "τέκελ", με μαύρο γυαλιστερό τρίχωμα, άσπρο κωλαράκι και κοιλίτσα, σοκολατί φρυδάκια, είναι το νέο μέλος της οικογένειας του Τροφοσυλλέκτη. Δύο παλαιοί και αγαπημένοι μας φίλοι ο Χρήστος και ο Φώτης μας το χάρισαν. Πρόκειται για το γνήσιον τέκνον του Πετράκη (του σκύλου τους) και της Μελίνας, που ζουν μονίμως στη Σύρο.
Με την Κλειώ θα τρέχουμε παρέα στα αρκαδικά λιβάδια και θα ανακαλύπτουμε συνεχώς νέους καρπούς για όλους εσάς.Την φαντάζομαι να χώνει τη μουσούδα της και να κυνηγάει τις πεταλούδες.
Καθώς προχωρούμε για την ισημερία του θέρους, από ώρα σε ώρα θα μαζέψουμε τα βερύκοκα και τα μούσμουλα του κήπου μας, καθώς εδώ στην Αρκαδία η άνοιξη με τα ραδίκια, τα σπαράγγια, τις φράουλες καλά κρατεί...
Τα αγριόβλητα και η αντράκλα, τα ντοματίνια μικρά γυαλιστερά ολοστρόγγυλα, τα κολοκυθάκια, τα μαρούλια, οι πιπεριές από το κτήμα μας θα προσφέρονται σε εσάς κάθε Δευτέρα πρωί για όλο το καλοκαίρι.
Και μην ξεχνάτε...  το παστό από τα χεράκια του Τροφοσυλλέκτη, μοναδικό με αυγά στραπατσάδα, το πικάντικο τυρί από τον Βάγγο Αρκαδίας, τα ραβιόλια με κολοκυθάκια, ξυνομυζήθρα και δύοσμο, οι βολβοί είναι ότι πρέπει για τις καλοκαιριάτικες παρέες στις αθηναϊκές βεράντες.

Κωνσταντίνου και Ελένης

Με τα φρούτα και τα χρώματα της άνοιξης: φράουλες, κεράσια, βερύκοκα, ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς να υποδεχθούμε το καλοκαίρι...

Χρόνια πολλά σε όλες και όλους  

από τον Τροφοσυλλέκτη

Τα "πασχαλινά" του Τροφοσυλλέκτη

Ας μιλήσουμε για τους καρπούς της γης που συλλέγει ο Τροφοσυλλέκτης από τα αρκαδικά λιβάδια και για τις λιχουδιές που υποδέχονται την άνοιξη:

Τα τροφοσυλλεκτικά:

Ο Τροφοσυλλέκτης, σε αναζήτηση των αρκαδικών φυτών

• Σπαράγγια και διαφόρων ειδών ραδίκια κατά μήκος των ποταμών
• Καυκαλήθρες, μυρώνια, μολόχες, αγριομάρουλα, σινάπια, λάπατα, αγριολάπατα, σπανάκι, σέσκουλα, μάραθος, τσουκνίδες
• Χαμομήλι.
• Άγρια τριαντάφυλλα 
• Γιαούρτι πρόβειο από τα χεράκια του Τροφοσυλλέκτη

Εκλεχτές λιχουδιές  για το ανοιξιάτικο τραπέζι:

• Ραβιόλια με φρέσκια μυζήθρα και δυόσμο
• Ραβιόλια περιβολίσια με χόρτα της άνοιξης
• Βολβοί βουτηγμένοι στο πρωτόλαδο
• Ξύδι από τριαντάφυλλα και από άγρια βατόμουρα (αρωματίζουν τις πράσινες σαλάτες)
• Scnhapps από δαμάσκηνα, ρόδια και κράνα από τα Κρούσια όρη
• Shortbreads (είναι πιο εύγευστα από τα πασχαλινά  κουλουράκια της γιαγιάς μου)



Άγρια σπαράγγια

• Φράουλες, μικρές, αρωματικές γλυκό, βουτηγμένες στο armagnac, συνταγή του Φρέντυ (παιδιά δοκιμάστε, είναι καταπληκτικές!!!)
• Δαμάσκηνα βουτηγμένα στη σοκολάτα

 

Η ανθρώπινη όψη της Αθήνας

Ως φανατικός λάτρης των μέσων μαζικής κυκλοφορίας, έχω την ευκαιρία να ρουφάω ανθρωπίλα με όλες μου τις αισθήσεις. Στο λεωφορείο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ένα μωρό γελούσε στην αγκαλιά της μητέρας του, παίζοντας μ' ένα πολύχρωμο κουτί από καραμελένιες - σοκολάτες Smarties.    Η μητέρα του, χάζευε τον κόσμο που ήταν μέσα στο λεωφορείο χαμογελώντας και χαϊδεύοντας το μωρό της. 

Στο τέλος άρχισε να το θηλάζει... μητέρα και παιδί φαίνονταν πολύ ευτυχισμένοι. 

Δύο νεοφερμένοι της πόλης μας. Ποιος ξέρει από ποιες στέπες πέρασαν, πόσα βουνά περπάτησαν και πόσες θάλασσες διέσχισαν μέχρι να φτάσουν στην Αθήνα.

Το μητρικό γάλα για κάποια παιδιά είναι κάτι περισσότερο από εξασφάλιση της επιβίωσης.

Όταν σταμάτησε το θηλασμό έβγαλα το κινητό μου και τράβηξα τη φωτογραφία.

Τα σαρακοστιανά του Τροφοσυλλέκτη

Είτε πετάξουμε αϊτό στην εξοχή, στα λιβάδια, στα όρη, στην παραλία, είτε  στις στήλες του Ολυμπίου Διός, ή στου Φιλοπάππου όπως οι παλαιοί Αθηναίοι και οι Αθηναίες, παίρνουμε τα εδέσματα του Τροφοσυλλέκτη κοντά μας:

• Βρουβιά (βολβούς) Αρκαδίας, από το αγρόκτημα της Αγγινάρας και όχι Μαρόκου
• Πατέ από πιπεριές κόκκινες Φλωρίνης και μελιτζάνες από τα χεράκια της Σλάβιτσα
• Κυδωνόπαστο για όσους δεν συμπαθούν τον χαλβά 
• Ελιές με εσπεριδοειδή και αρωματικά φυτά της Αρκαδίας
• Ραδικάκι- μωρό φρέσκο, μαζεμένο από τα ίδια τα χεράκια του Τροφοσυλλέκτη και όχι μαϊμουδένιο - καλλιεργημένο

***Ας πετάξουμε αϊτό ακόμη και από την ταράτσα της πολυκατοικίας μας σαν τον Μίμη και τη Λόλα.

Βολβοί Αρκαδίας, έτσι όπως τους μαζεύουμε.....

Πω! Πω! κάτι αμαζόνες!

Η εικόνα ήταν απίστευτη! Ο ψαράς στη λαϊκή, πέταγε στον αέρα τις σαρδέλες και εκείνες λαμπύριζαν σαν τις αμαζόνες με την ασημένια πανοπλία τους στις πλαγιές της ομηρικής Φρυγίας.
Πω! Πω! κάτι αμαζόνες!
Αυτή την εποχή που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν περιπατώ στα αρκαδικά λιβάδια, προσπαθώ να απολαμβάνω τις λαϊκές αγορές των πόλεων και των κωμοπόλεων που επισκέπτομαι. Κάθε φορά, ερωτώ τον υπάλληλο της ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μου, αν υπάρχει παζάρι ή λαϊκή  για να βολτάρω κι' εκείνος μου απαντάει έκπληκτος τις περισσότερες φορές αρνητικά.
Κι' όταν δεν υπάρχει παζάρι ή λαϊκή ακολουθώ τις συστάσεις της Λιλίκας Μπόμπου-Κρίκου διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο της "Φρέσκα, νόστιμα φτηνά... και τ' αστεία μας τζάμπα!". Λίγα απ' τα πολλά σε μια λαϊκή αγορά, από τις εκδόσεις Αλφειός, που βάζω πάντα κάτω από το μαξιλάρι μου για να επισκεφθώ λίγο πριν κοιμηθώ με τα αχόρταγα μάτια της φαντασίας μου τους πάγκους με τις αγκινάρες, τις ντομάτες, τα ραπανάκια, τα ραδίκια και τα κολοκυθάκια με τους ανθούς και για ν' ακούσω τις φοβερές ατάκες των μανάβηδων και των ψαράδων που καταγράφει με φοβερό χιούμορ στο φοβερά πρωτότυπο βιβλίο της.
Σε πείσμα των καιρών για τους φίλους και τις φίλες του τροφοσυλλέκτη, που δεν φεύγουν από τα όρια της πόλης τους προτείνω όπως και η συγγραφέας να επισκέπτονται τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς τους. "Το ζωντανό κλίμα στο οποίο θα βρεθείτε για τη μισή ή τη μια ώρα που θα αφιερώσετε θα σας κάνουν να νιώσετε ότι δεν είστε μόνες και μόνοι μέσα στο πλήθος της πόλης".
Άννα και Κόλλια σας ευχαριστώ για το βιβλίο που μου χαρίσατε.

Πείνα και Αφθονία στην Ευρώπη

Η φίλη Άννα Αραμπατζή, ερευνήτρια της ιστορίας της διατροφής, πριν από αρκετό καιρό, μου υπέδειξε το βιβλίο του Massimo Montanari, Πείνα και Αφθονία στην Ευρώπη, σε εξαιρετική μετάφραση της Άννα Παπασταύρου, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό κατανόησα πλήρως ότι εμείς οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, της Ευρώπης, εκτός από διχόνοιες, συγκρούσεις, διαιρέσεις, εσωτερικές αντιφάσεις έχουμε μια κοινή ιστορική παράδοση στη διατροφή που εκτείνεται από τον Ηρόδοτο και φθάνει μέχρι σήμερα. Σήμερα που η εξασφάλιση του καθημερινού άρτου έγινε πάλι μια περίπλοκη υπόθεση με επίκεντρο τις κοινωνικές ανισότητες. Από την υπερκατανάλωση πολλοί συμπολίτες μας πέρασαν το κατώφλι της πείνας, εμπειρία προ πολλού ξεχασμένη, που συνδέεται με τον πόλεμο και την Κατοχή, αναζητώντας τη χόρταση μέσα από τις παραδοσιακές διαδικασίες των συσσιτίων και την αλληλεγγύη των κατοίκων της πολυκατοικίας, των φίλων και των συγγενών.
O Massimo Montanari, συγγραφέας του βιβλίου, διατρέχει την ιστορία της διατροφής στην Ευρώπη, μελετώντας την κυριαρχία του ψωμιού, την επικράτηση του κρέατος,  συνδέοντας το χοιρινό και τα παστά με την αυτοκατανάλωση, το μοσχάρι με τους μεγάλους περιφραγμένους βοσκότοπους, τις αλλαγές στα γούστα και στις προτιμήσεις, ανασύροντας στην επιφάνεια τον κοινωνικό ρόλο και τις ταξικές διαφορές που επικρατούσαν στην ευρωπαϊκή κουζίνα.
Από την εποχή του Μεσαίωνα με το στίγμα της ανθρωποφαγίας κατά τη σιτοδεία, με το ψωμί που ήταν ανακατεμένο με αγριόχορτα, ο συγγραφέας μας μεταφέρει στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης με τα τραπέζια που ακολουθούσαν πλέον μια συγκεκριμένη τελετουργία, ανάλογα με την περίσταση, που στολίζονταν με τους φασιανούς, τα ελάφια, τους λαγούς και τα κουφέτα, που στα σαλόνια καταβρόχθιζαν τις σταφίδες και έπιναν την καυτή σοκολάτα.
Πριν από λίγα χρόνια θα διατυπώναμε την άποψη ότι η διατροφή έσπασε το φράγμα των κοινωνικών περιορισμών και των τάξεων με το fast food, τα ανατολίτικα εστιατόρια και τη μεσογειακή κουζίνα. Σήμερα, καθώς η κρίση βαθαίνει, οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο ευτραφείς από τα φθηνά λίπη, τα ζυμαρικά και το άσπρο ρύζι.
Η υγιεινή διατροφή αποτελεί πλέον το τελευταίο προπύργιο της αστικής τάξης.
Τελικά ο Roland Barthes είχε δίκιο όταν μιλούσε για την ψυχοκοινωνιολογία της διατροφής, και την κεντρική θέση της για την ερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξης

Από το σημειωματάριό μου: Ρουσβάναγα ή Περιβόλια Αρκαδίας

Σήμερα, Πρωτοχρονιά, θα γράψω για τον τόπο καταγωγής μου. Μια μικρή κουκκίδα στο χάρτη είναι το χωριό μου, στην καρδιά του Μωριά, στην Αρκαδία. 

Βρήκα εξαιρετικά ελκυστικό να ακολουθήσω την ιστορία του μέσα από γραπτές πηγές, έστω και αν αυτές αφήνουν μεγάλα ιστορικά κενά στα ενδιάμεσα. Αρχαίοι χρόνοι, Ενετοκρατία, Τουρκοκρατία, νεότεροι χρόνοι.

Ήταν μια μικρή πολίχνη που λεγόταν Αιμονιές, όταν την επισκέφθηκε ο Παυσανίας, ο Έλληνας περιηγητής και γεωγράφος των ρωμαϊκών χρόνων, κατά την περιήγησή του στην Αρκαδία. Λέγεται ότι πήρε το όνομά της από τον Αίμονα ή Εύμονα που ήταν ο γιος του Λυκάονα, του πρώτου μυθικού βασιλιά της Αρκαδίας.Τα ίχνη των Αιμονιών βρίσκονται στο βόρειο μέρος του χωριού, όπου εδώ και μερικά χρόνια έγιναν σωστικές ανασκαφές.

Από τα αρχεία της Βενετίας, που διαθέτουν πλουσιότατες πληροφορίες για την Πελοπόννησο στα χρόνια της Βενετοκρατίας (1685-1715), έχουμε μια μοναδική, πλήρη και συστηματική απογραφή του πληθυσμού που πραγματοποιήθηκε το 1700, γνωστή και ως απογραφή Grimani. Το χωριό αναφέρεται στην απογραφή ως "Rusvan Aga" και ανήκει στην επαρχία της Καρύταινας. Στο χωριό κατοικούν 9 οικογένειες, οι οποίες αποτελούνται από 35 άτομα συνολικά. Υπάρχουν 11 νεαρά άτομα ηλικίας έως 16 ετών, 6 αγόρια και 5 κορίτσια και 7 ηλικιωμένοι, 3 άνδρες και 4 γυναίκες που είναι πάνω από 60 ετών.

Το χωριό απεικονίζεται με το όνομα "Ρουσβάναγα" σε όλες τις απογραφές του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ανήκει στην Επαρχία της Μεγαλοπόλεως Αρκαδίας: το 1849 έχει 202 κατοίκους, το 1851 έχει 224 κατοίκους, το 1861 έχει 311 κατοίκους και το 1879 οι κάτοικοι φθάνουν τους 420. Βλέπουμε ότι ο πληθυσμός του αυξάνεται συστηματικά.

Μετά τη σταφιδική κρίση, από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, οι κάτοικοί του δεν μπορούν πια να πάρουν το δρόμο μέσα από τα βουνά της Αρκαδίας που οδηγεί στη Βόρεια Πελοπόννησο, το Αίγιο και την Πάτρα για να αναζητήσουν εργασία ως εποχιακοί εργάτες-αγρότες και να εξασφαλίσουν χρήματα. Μπουλούκια φεύγουν ομαδικά, εγκαταλείπουν τη γενέθλια γη, τον καθημερινό εφιάλτη των τοκογλύφων, παίρνουν το γνώριμο δρόμο για την Πάτρα όχι για να δουλέψουν, αλλά για να πάρουν το ατμόπλοιο που θα τους οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας, στην Αμερική.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Ν. Υόρκη, πήρα το βαποράκι για το Έλις Άιλαντ, για να ανακαλύψω το οδοιπορικό τους. Ερεύνησα στ’ αρχεία και βρήκα. Κατέγραψα το δρομολόγιο του παππού μου, έτσι όπως εμφανίζεται από τη λίστα του καταλόγου των μεταναστών που έμεναν για λίγες μέρες στο Έλις Άιλαντ: Λεωνίδας Τσόπελας. Αποβιβάστηκε από το πλοίο Pretoria, στο Έλις Άιλαντ της Ν. Υόρκης στις 16/4/1900. Ήταν 24 ετών, εγγράμματος, δηλώθηκε «εργάτης». Πήγαινε στο Lowel της Μασαχουσέτης, να συναντήσει τον ξάδερφό του και για να δουλέψει στα κλωστοϋφαντουργεία της πόλης. Στις τσέπες του είχε μόνο 15 σεντς. «Θα πρέπει να ήταν πάρα πολύ φτωχός», σχολίασε ο αρχειονόμος όταν είδε τα έγγραφα. Σαν τον παππού μου ήταν και πολλοί άλλοι … Άλλοι παρέμειναν, άλλοι δούλεψαν για λίγο και γύρισαν πίσω… οι οικογένειες σκορπίστηκαν…

Στις 20/9/1926, κοινοποιείται δημόσια από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το νέο όνομα του χωριού μου. Το χωριό μου από «Ρουσβάναγα» μετονομάζεται επί το ελληνικότερον σε «Περιβόλια».

Το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο οδήγησε πολλούς συντοπίτες στις μεγαλουπόλεις του εξωτερικού αλλά και στην Αθήνα. Ο πληθυσμός του χωριού εξακολουθεί να αιμορραγεί για πολλά χρόνια.

Ο σεισμός του 1965, αλλοίωσε την εικόνα του χωριού. Τα περισσότερα πέτρινα σπίτια κατέρρευσαν, νέα σπίτια ξεφύτρωσαν ανάμεσα στα παλιά καλύβια.

Ευτυχώς ένα σπίτι απέναντι από την εκκλησία, στη μικρή πλατεία του χωριού, παρέμεινε. Πριν από λίγα χρόνια επισκευάστηκε, ομόρφηνε.

Το σπίτι αυτό έλαβε το όνομα «Αιμονιές» και λειτουργεί ως ταβέρνα-εστιατόριο-καφενείο-φιλόξενος χώρος, για τον περαστικό, τον διαβάτη, αλλά και για όλους εμάς τους ανθρώπους του χωριού, που θέλουμε να πιούμε ένα τσιπουράκι και να συζητήσουμε για όλα τα καθημερινά, τα ασήμαντα αλλά και τα σημαντικά που συμβαίνουν γύρω μας. Οι λιχουδιές του είναι εξαιρετικές. Ο εσωτερικός χώρος είναι υψηλής αισθητικής. Είναι πραγματικά πανέμορφος. Μας μεταφέρει στις τραττορίες της Τοσκάνης στην Ιταλία, αποδεικνύοντας ότι μπορούμε και ΕΜΕΙΣ να προσφέρουμε αισθητική σε συνδυασμό με φιλοξενία και γαστρονομία.