Κατοικούσε σε τούτο τον τόπο εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Είχε εξοικειωθεί με το έδαφος, την υγρασία, το φως και το σκότος. Τότε που το οροπέδιο της Μεγαλόπολης ήταν μια μεγάλη λίμνη. Την πρωτοαντίκρισα ένα αυγουστιάτικο βράδυ, καθώς σκαρφάλωνε στον τοίχο του σπιτιού. Το σώμα της ήταν σομόν, τα νύχια της μεγάλα, κομψά.
Σίγουρα με πρόσεξε, αφού σταμάτησε και με κοίταξε με θράσος. Μετά πέταξε και προσγειώθηκε στο μωσαϊκό της βεράντας. Ήταν σαν μια μικροσκοπική σαύρα που πετούσε.
Απόκτησα επιτέλους συγκάτοικο, δεν ήμουν πια μόνη. Της παραχώρησα τη βεράντα και κράτησα το υπόλοιπο σπίτι. Την βάπτισα Ρίτα. Βρήκα ότι αυτό το όνομα ταιριάζει σε αυτό ακριβώς το σαμιαμίδι. Με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου εισέβαλε εντός των τειχών. Η Ρίτα άλλαξε χρώμα, μεταβλήθηκε σε καστανή καλλονή.
Έγινε το γούρι του σπιτιού.
Κάθε φορά που έφτανα την αναζητούσα. Την έβρισκα άλλοτε πίσω από την πόρτα, άλλοτε στην κουζίνα να παραφυλάει τις νεογέννητες αράχνες. Κάποιες φορές ερχόταν πρώτη αυτή να με χαιρετήσει, πετούσε και στεκόταν στον ώμο μου, σαν τον παπαγάλο του Ρωβινσώνα.
Η Ρίτα εξημερώθηκε. Τώρα πια της αρέσουν οι ήχοι, η μουσική του Τρίτου από το ραδιόφωνο, τα γαυγίσματα της Κλειώς. Προτιμά τη ζέστη καθώς τριγυρίζει συνεχώς γύρω από τη στόφα στήνοντας καρτέρι στα έντομα, που φωλιάζουν στα ξύλα, μέσα στο ζεμπίλι. Η Ρίτα είναι αφοσιωμένη - με ακολουθεί πιστά παντού. Είναι εργατική - καθαρίζει συνεχώς το σπίτι από τα έντομα και από τα αραχνάκια. Είναι τσαχπίνα - σκαρφαλώνει με τη χάρη που διαθέτουν οι ακροβάτες
Χθες το απόγευμα λικνιζόμασταν και οι δυο σε ρυθμούς σουίνγκ, λες και ήμασταν στο Χάρλεμ.
Σίγουρα με πρόσεξε, αφού σταμάτησε και με κοίταξε με θράσος. Μετά πέταξε και προσγειώθηκε στο μωσαϊκό της βεράντας. Ήταν σαν μια μικροσκοπική σαύρα που πετούσε. Απόκτησα επιτέλους συγκάτοικο, δεν ήμουν πια μόνη. Της παραχώρησα τη βεράντα και κράτησα το υπόλοιπο σπίτι. Την βάπτισα Ρίτα. Βρήκα ότι αυτό το όνομα ταιριάζει σε αυτό ακριβώς το σαμιαμίδι. Με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου εισέβαλε εντός των τειχών. Η Ρίτα άλλαξε χρώμα, μεταβλήθηκε σε καστανή καλλονή.
Έγινε το γούρι του σπιτιού.
Κάθε φορά που έφτανα την αναζητούσα. Την έβρισκα άλλοτε πίσω από την πόρτα, άλλοτε στην κουζίνα να παραφυλάει τις νεογέννητες αράχνες. Κάποιες φορές ερχόταν πρώτη αυτή να με χαιρετήσει, πετούσε και στεκόταν στον ώμο μου, σαν τον παπαγάλο του Ρωβινσώνα.
Η Ρίτα εξημερώθηκε. Τώρα πια της αρέσουν οι ήχοι, η μουσική του Τρίτου από το ραδιόφωνο, τα γαυγίσματα της Κλειώς. Προτιμά τη ζέστη καθώς τριγυρίζει συνεχώς γύρω από τη στόφα στήνοντας καρτέρι στα έντομα, που φωλιάζουν στα ξύλα, μέσα στο ζεμπίλι. Η Ρίτα είναι αφοσιωμένη - με ακολουθεί πιστά παντού. Είναι εργατική - καθαρίζει συνεχώς το σπίτι από τα έντομα και από τα αραχνάκια. Είναι τσαχπίνα - σκαρφαλώνει με τη χάρη που διαθέτουν οι ακροβάτες
Χθες το απόγευμα λικνιζόμασταν και οι δυο σε ρυθμούς σουίνγκ, λες και ήμασταν στο Χάρλεμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου