13 Νοεμβρίου 2016, ημέρα Κυριακή, ψηλά στην κορυφή Λεσοβίτι, στα 1755 μέτρα, με τον αέρα να ξεθαμπώνει το φθινοπωρινό φως.Με την Κλειώ και τα κατσίκια σε μια εξάωρη πορεία στο γυμνό και βραχώδες Λύρκειον όρος, στο "τείχος" που χωρίζει την Αρκαδία από την Αργολίδα.Το λεωφορείο του Συλλόγου Αρκάδων Ορειβατών Οικολόγων (ΣΑΟΟ) μας άφησε στο Πικέρνι, ένα μικρό χωριό της Μαντινείας, κτισμένο στην πλαγιά του βουνού, στα 800 μέτρα. Περπατώντας φτάσαμε στο ερειπωμένο μοναστήρη του Αγίου Νικολάου του Γκλήμη και ξεδιψάσαμε στην πηγή του, πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση προς την κορυφή.
Σε κάθε σπιθαμή από χώμα έβρισκες χόρτα -λάχανα όπως τα ονοματίζουν στα μέρη μας. Έβγαλα το σουγιαδάκι μου και άρχισα να ρίχνω στο σακουλάκι μου χόρτα. Στα ηλιόλουστα μέρη είχε μικρές ζουμερές καυκαλίθρες και σκατζίκια, στα κόκκινα χώματα ζωχούς με τις δροσοσταγόνες πάνω στα άγρια φύλλα τους, ταραξάκο και αγκινάρες. Το γυμνό όρος αποκάλυπτε τους θησαυρούς του. Ανέβαινα σιγά το βουνό, αφού άλλοτε συμπεριφερόμουνα σαν χορταρού - τροφοσυλλέκτρια και άλλοτε σαν ορειβάτιδα. Με πλάνεψε το τοπίο στην κορυφή. Ο χιονισμένος Χελμός, το Μαίναλο και ο Ταϋγετος και ο Αργολικός κόλπος, με τις πόλεις στις ακτές του. Βρισκόμουν πάνω στα όρια της Αρκαδίας και της Αργολίδας. Στο πέρασμα που διάβηκαν οι Φράγκοι όταν κατέκτησαν την Πελοπόννησο. Κατηφόρισα στο οροπέδιο της Αρμενιάς και σταμάτησα στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής για να ξαποστάσω. Πήρα το δρόμο για το χωριό Φρουσιούνα, που κρέμεται πάνω στο βουνό.
Από το αρκαδικό χωριό Πικέρνι στο αργολικό χωριό Φρουσιούνα, σαν τους πανάρχαιους διαβάτες και κατακτητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου