Το κυνήγι των μανιταριών

Κάθε φορά που η μικρή Ναταλία είχε όρεξη για παιχνίδι στη  βεράντα στο σπίτι του Δασκαλιού ερχόταν και καθόταν πάνω στα γόνατά μου. Τότε άρχιζα τη διήγηση τρομακτικών ιστοριών για μάγισσες με ζουμερές κρεατοελιές, μεγάλες καπνισμένες χύτρες, καταπράσινες φωσφοριζέ σαύρες και πολύχρωμα μανιτάρια. Και στις δυο μας άρεσαν οι διηγήσεις για τα τεράστια σαν ομπρέλες μανιτάρια, εκεί όπου τα παιδάκια στις διηγήσεις μου έβρισκαν καταφύγιο κάθε φορά που έπεφταν κεραυνοί στο σκοτεινό δάσος. Το κυνήγι της τρούφας στις στήλες των εφημερίδων του 19ου αιώνα, η λαιμαργία των αγριογούρουνων για τα μανιτάρια, η Χιονάτη και οι επτά νάνοι δυνάμωναν την περιεργότητά μου για τη γευσιγνωσία των καρπών αυτών. Το δηλητήριο, έτσι όπως το φανταζόμουν να τρέχει στις φλέβες μου ασκούσε φόβο και δέος.
Έτσι ένα πρωινό του Οκτωβρίου με ομίχλη βρέθηκα στα βουνά της Γκούρας, στο βόρειο τμήμα της λεκάνης του Φενεού, στην απότομη κοιλάδα του ποταμού Όλβιου να κυνηγώ με άλλους φανατικούς μανιτάρια. Στο καλάθι έβαζα τα βρώσιμα: κανθαρέλες, βωλίτες, μακρολεπιώτες, και αγαρικά. Η κάθε ποικιλία είχε το δικό της ιδιαίτερο άρωμα και τη δική της ξεχωριστή γεύση. Οι κανθαρέλες συνοδεύουν τα κρέατα της κατσαρόλας καθώς με τα αρωματικά χόρτα και το ζεστό ελαιόλαδο εκλύουν λεπτότατες αρωματικές ουσίες και χρωματίζουν με ζεστές πορτοκαλί αποχρώσεις το πιάτο. Φυσικά, μπαίνουν και στις τάρτες με ουδέτερα γλυκά τυριά όπως το εμεντάλ, το τσένταρ και το ανθότυρο. Οι βωλίτες ταιριάζουν με τα ποταμίσια ψάρια, τον σολωμό και την πέστροφα. Η γέμιση της πέστροφας με βωλίτες, μαϊντανό και μύγδαλα προσδίδει ιδιαίτερη γεύση σε αυτό το άγευστο και άοσμο ψάρι. Η μακρολεπιώτα με το λεπιδωτό τεράστιο καπέλο και το διπλό κινητό δαχτυλίδι τηγανίζεται, με κουρκούτι. Τα αγαρικά ψήνονται. Αποτελούν κομβικό συστατικό για τις άσπρες σάλτσες με τους οίνους του Μοζέλα και γαρνίρουν τις πράσινες σαλάτες. Κάθε φορά που συναντούσα κάποιο άγνωστο είδος μανιταριού το έβαζα σε χάρτινο σακουλάκι, για να ρωτήσω τους ειδικούς μανιταρολόγους που μας συνόδευαν στο κυνήγι. Το κάθε άγνωστο μανιτάρι είχε το σακουλάκι του. Κάθε φορά που ακουμπούσα ένα άγνωστο μανιτάρι έπρεπε απαραιτήτως να σκουπίζω προσεκτικά τα χέρια μου. Με ένα πινελάκι καθάριζα τα μανιτάρια από τα χώματα και τα φύλλα, πριν να τα ακουμπήσω στο καλάθι. Απαγορεύεται το πλύσιμο. Συνέλεξα όσα ακριβώς μανιτάρια χρειαζόμουν για να τα φάω, να τα κάνω τουρσιά ή να τα χαρίσω στις φίλες και στους φίλους μου. Αυτοί οι ντελικάτοι θησαυροί είναι φθαρτοί και δεν αποθηκεύονται.