Εύχομαι ολόψυχα για το νέο έτος:

περισσότερη συμμετοχικότητα, συλλογικότητα, συνεργασία

Στη Λεωφόρο Βασ. Σοφίας: η Rive Gauche και η Rive Droite

Εδώ και ένα χρόνο επέστρεψα στην παλιά μου γειτονιά στην Πλ. Μαβίλη, εκεί που περνούσα ώρες ατέλειωτες σχηματίζοντας στο μυαλό μου ένα-ένα τα κεφάλαια του διδακτορικού μου, εκεί που έτρωγα πατατάκια κι έπινα μπύρες συζητώντας με τον Θανάση, τη Τζέλλα και τον Κώστα για τον Γκράμσι, τον Μπερνάρ Ανρί Λεβί, τον Φουκώ και για τις συναυλίες του Λούτσιο Ντάλα. 

Τίποτα δεν υπάρχει πια στη rive droite της πλατείας Μαβίλη. Άλλα μαγαζιά, άλλες φυλές. Ο Λώρας ανακαινίστηκε με τα ουίσκι του και τους πελάτες του μαζί. Ο Καρούζος απεδήμησεν εις Κύριον και το Flower έβαλε d.j. Ο ιδιοκτήτης του Μικρού Μπαρ γέρασε μαζί με το σκύλο του, επιμένει όμως να θέλει να προσφέρει γιοβαρλάκια, κρεμμυδόπιτα και ότι άλλο μεζέ έχει στους πελάτες του. Στην περιοχή κατοικούν δικηγόροι, γιατροί, κυρίως ψυχίατροι. Η πολυκατοικία μου έχει πέντε ψυχίατρους και τρεις δικηγόρους. Στη rive droite υπάρχει ένα μικρό σούπερ μάρκετ, ο Κρητικός, που βρίσκουμε τα πάντα, που οι άνθρωποι του εξακολουθούν να καλωσορίζουν τους πελάτες τους. Ο Μικές παληοκαίρισε,  η γεύση της τούρτας πραλίνα - σοκολάτα βγαίνει από τα βάθη των προηγούμενων δεκαετιών. Ο Mr. Baker, ο φούρνος διατήρησε τη μυρωδιά του, έγινε όμως copy paste, όλων των υπολοίπων μαγαζιών που πουλάνε ψωμοειδή. 

Στην απέναντι όχθη στη rive gauche, έχει μεταφερθεί όλη η ζωή. Μικρά μπακαλικάκια που τα έχουν χαρούμενοι Ανατολίτες, με όλα τα εξωτικά εδώδιμα και αποικιακά. Ραφτάδικα, που επιδιορθώνουν το κάθε τι. Κομμωτήρια που ακόμα γίνεται "το σώσε έλα να δεις", γιατί είναι φτηνά και τα επισκέπτονται οι κυρίες της περιοχής. Μαγαζιά μικρά που θυμίζουν τις παληές γειτονιές της Αθήνας. Εστιατόρια που κάθε μεσημέρι τρώνε τα μπακούρια της περιοχής.

Λοιπόν, εδώ και ένα χρόνο έψαχνα για ένα φιλόξενο χώρο, όπου να μπορώ να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου, ή ένα ουίσκι το βράδυ, χωρίς να βομβαρδίζονται από βάρβαρους ήχους τ' αυτιά μου. Ένα μικρό, κομψό χώρο για να ανοίγω τον υπολογιστή μου και να δουλεύω με την ησυχία μου.

Και, μόλις προχθές τον ανακάλυψα. Είναι το Willy's, μουσικό καφενείο, στην οδό Έβρου, με πανέμορφο χρώμα, που θυμίζει το East Village στο Μανχάταν. Τα Σαββατόβραδα βλέπεις ανθρώπους της γειτονιάς, ανθρώπους κανονικούς, να ακούνε ευλαβικά και να συμμετέχουν στις μουσικές διαδρομές του κιθαρωδού. 

Σάββατο βράδυ στην Αθήνα, έβρεχε δυνατά κι' εμείς πίναμε τα ποτά μας στο Willy's ακούγοντας ήχους τζαζ, ήχους ζωντανούς και νοσταλγικούς.

Χριστουγεννιάτικες λιχουδιές και δώρα του Τροφοσυλλέκτη

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ο Τροφοσυλλέκτης ετοιμάζεται πυρετωδώς, για να προσφέρει τις λιχουδιές του. Το πατέ από τις κόκκινες πιπεριές του κήπου του και οι ελιές που είναι βουτηγμένες στο πρωτόλαδο, τα σύκα της Κύμης που είναι γεμισμένα με καρύδια, οι βολβοί από το αγρόκτημα του στην Αγγινάρα, το κυδωνόπαστο που ταιριάζει με τις υφάλμυρες γραβιέρες, ικανοποιούν τη βουλιμία του ανυπόμονου επισκέπτη, καθώς η νοικοκυρά ετοιμάζεται ν' ανοίξει την πόρτα του σαλονιού για να καθίσουν όλοι στο τραπέζι.  

Όσοι προτιμούν το τσίπουρο για το ξεκίνημα μπορεί να γευτούν το παστό χοιρινό του Τροφοσυλλέκτη, με άρωμα πορτοκάλι και κρασί syrrah ή μια ακόμα πιο δυνατή γεύση άσπρο-κατάσπρο τυρί, από τον Βάγγο Αρκαδίας.Υπάρχει, επίσης τo coulis από βατόμουρα για τα κρέατα και το ανθότυρο, το chutney από δαμάσκηνα για τα πουλερικά και το αγριογούρουνο.

 Οι σαλάτες πασπαλίζονται με τα βλασταράκια του Τροφοσυλλέκτη και με το ξύδι, από κατακόκκινα τριαντάφυλλα ή από βατόμουρα.

Δύο γυάλινα πολύχρωμα βαζάκια με αλάτι και μυρωδικά Αρκαδίας για το κρέας και το ψάρι σας είναι απαραίτητα, για σας που θέλετε αρώματα κήπου στο πιάτο σας.

Υπάρχουν βεβαίως, κάποιοι που θέλουν κάτι άλλο πιο εναλλακτικό, όπως ραβιόλια με γέμιση από καβούρι και τζίντζερ ή από σολωμό ή κάτι ακόμα πιο απλό όπως γέμιση από κοτόπουλο και μανιτάρια. Ή λαζάνια χειροποίητα με τη σάλτσα της αρεσκείας σας.

Και για το τέλος...  ολόχρυσα κυδώνια στο φούρνο, butterscotch μπισκότα της Αλεξάνδρας με schnapps από ρόδια, κράνα, βατόμουρα και δαμάσκηνα.

Ας παινέψουμε και τα δώρα

Ο Τροφοσυλλέκτης προσφέρει σαπούνια από λάδι ελιάς με δαφνόφυλλα και βαλσαμόλαδο για βελούδινο δέρμα γεμάτο υγεία. 

Κυδώνια ή μήλα της Αφροδίτης

Ο αγαπημένος καρπός του Ομήρου, για το χρυσαφί χρώμα του, τις καμπύλες του, το χνούδι στη φλούδα του και την αρωματισμένη σάρκα του.

Ένα κυδώνι ως δώρο προσφέρει ο Πάρις στην Αφροδίτη και αυτή  χαρίζει στον καρπό το όνομά της: «μήλο της Αφροδίτης».

Ο Πλούταρχος, στους Βίους Παράλληλους, σχολιάζει το διάταγμα που λέγεται ότι θέσπισε ο Σόλων, σύμφωνα με το οποίο ο γάμος επισφραγίζεται όταν: η νύφη και ο γαμπρός κλειδώνονται στο νυφικό δωμάτιο και τρώνε μαζί ένα κυδώνι.

Το ταξίδι των κυδωνιών προς τη Μεσόγειο διήρκεσε πολλούς αιώνες, καθώς ξεκίνησε από την Περσία, το 4.000 π.Χ., τον Καύκασο, έφθασε στις ακτές της Ιωνίας και κατέληξε στα παράλια της Προβηγκίας και της Ισπανίας. Μια πόλη στη Μ. Ασία βαφτίστηκε ελληνικά και τουρκικά με τ΄ονομά τους: «Κυδωνίαι» ή Αϊβαλί –προέρχεται από την τουρκική λέξη ayva (αϊβά).

Ρούμπενς, "Η κρίση του Πάρι", Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη

Όλα τα σπίτια αυτό τον καιρό έχουν κυδώνια, καθώς είναι ο αγαπημένος καρπός 

του φθινοπώρου.

Τα κυδώνια διατηρούνται φρέσκα για πολύ χρόνο. Στο χωριό μου στην Αρκαδία τα διατηρούν μέχρι τα Χριστούγεννα, καθώς φροντίζουν να τα συλλέγουν με το χέρι απ΄το δέντρο, χωρίς να προλάβουν να πέσουν κάτω και να «λαβωθούν». Καταναλώνονται φρέσκα, αν είναι ώριμα, ξερά, με σύκα, μπαίνουν στις τάρτες, στα κέικ, στο γιαούρτι, στις σαλάτες. Αντικαθιστούν τις πατάτες στο μοσχάρι, στο χοιρινό και στο κοτόπουλο. Γίνονται γλυκό του κουταλιού, πελτές και κυδωνόπαστο.

Οι αγρότες γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κυδώνι έχει φοβερές αντισηπτικές ιδιότητες. Οι διατροφολόγοι θεωρούν ότι το κυδώνι περιέχει ισχυρά αντιοξειδωτικά, έχει υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη C, σίδηρο, χαλκό και κάλιο και μειώνει την κακή χοληστερίνη.

Πριν από δύο εβδομάδες έκοψα τα κυδώνια από τις κυδωνιές μου που βάραιναν και κινδύνευαν από τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Υπάρχουν, όμως και άφθονες κυδωνιές στις πλαγιές του Λύκαιου. Είναι αυτοφυείς και αναμένουν τους περιπατητές να γευθούν τους καρπούς τους.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να γεμίσω το πανέρι του Τροφοσυλλέκτη με κυδωνόπαστο που το στόλισα με κάτασπρα μύγδαλα.

Carpe Diem ή Άδραξε τη μέρα

Αξίζει να αναδημοσιεύσω το e-mail που μου έστειλε χθες ο αγαπητός φίλος Γιώργος Ζαχαρόπουλος από την Τρίπολη:

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Μία ομάδα κληρικών και λαϊκών έχοντας επικεφαλής της τον μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρο ξεκινά από την Τρίπολη στις επτά το πρωί με προορισμό την μονή Τιμίου Προδρόμου Καστρίου Κυνουρίας.Μια δεύτερη ομάδα ακολουθεί την πρώτη με μια ώρα καθυστέρηση. Μια τρίτη ομάδα που ήρθε να βοηθήσει αποτελούνταν από ιερείς της περιοχής του Καστρίου. Συνολικά μαζευτήκαμε καμιά εικοσαριά άτομα.

Σκοπός και των δύο ομάδων η παροχή εθελοντικής εργασίας στα έργα που γίνονται στη μονή αλλά κυρίως ο καθαρισμός και η συντήρηση του μονοπατιού που οδηγεί στη μονή μέσα από το φαράγγι που κατεβαίνει στο Τάνο.

Η δουλειά άρχισε από νωρίς. Πέντε-έξι έμειναν στο μοναστήρι για μαστορέματα. Οι υπόλοιποι πήγαμε στο μονοπάτι. Ο παπα Βασίλης με τον παπα-Παναγιώτη με τα ηλεκτρικά πριόνια τους έκοψαν κλάρες, κλάδεψαν δέντρα, θέρισαν βάτα. Οι υπόλοιποι περιοριστήκαμε στο μάζεμα των κλαριών, στο κόψιμο των χορταριών, στο στερέωμα του μονοπατιού, στο καθάρισμα της πηγής από την οποία παίρνει το μοναστήρι νερό.

Προς έκπληξή μας ο σεβασμιότατος επιθεώρησε την δουλειά μας περνώντας από το μονοπάτι και κατεβαίνοντας μέχρι κάτω το ποτάμι.

Η ομάδα σιγά-σιγά κατέβηκε μέχρι την κοίτη του Τάνου κόβοντας και καθαρίζοντας. Είχε μεσημεριάσει πλέον για τα καλά. Οι πιο ηλικιωμένοι ανέβηκαν σε κάποια αυτοκίνητα που είχαν έρθει εκεί από την Περδικόβρυση ενώ οι νεώτεροι πήραν τον δρόμο της επιστροφής ανεβαίνοντας τώρα το μονοπάτι και ελέγχοντας την δουλειά τους. Καθώς είχαμε φτάσει στο μέσο του μονοπατιού άρχισε να πέφτει μια δροσιστική ψιχάλα. Παραδόξως αυτοί που ανέβηκαν με τα πόδια ανέβηκαν νωρίτερα από αυτούς που είχαν πάρει το αυτοκίνητο.

Όταν τελικά φτάσαμε στο μοναστήρι ήταν περασμένες δύο το μεσημέρι. Ο σεβασμιότατος εκτιμώντας τον κόπο και την προσφορά των εθελοντών παρέθεσε πλούσιο γεύμα στην αυλή της μονής.

Όταν τελικά αποχωρήσαμε από την μονή του Τιμίου Προδρόμου το απόγευμα ξέραμε ότι 

η μέρα μας δεν είχε πάει χαμένη....

Ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο στο Λύκαιο όρος

Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά με ψιλοβρόχια στην Αρκαδία. Σάββατο πρωί ανέβηκα στο Λύκαιο όρος, για να συλλέξω καρπούς. Ένα πανέμορφο βουνό, με αμπέλια απεριποίητα εδώ και χρόνια, που όμως συνεχίζουν να καρπίζουν και να βγάζουν το σταφύλι με τις μικρές ροζ ρόγες, που μ' αυτό έφτιαχναν παλιά το "φλέρι", το μυρωδάτο ροζέ κρασί, που το έβαζαν στο μπουκάλι και το κατέβαζαν στο πηγάδι για να διατηρείται δροσερό στα υπαίθρια γλέντια. Έχει αχλαδιές, με μικρά χρυσαφιά αχλάδια, αγριομηλιές, βατομουριές, τσαμπουρνιές (το δέντρο που βγάζει τα μύρτιλλα) και μουρτζιές (φραγκοστάφυλα). Τις μουρτζιές τις μάζευαν και τις έδιναν στα παιδάκια για καραμέλες. Όσο πηγαίνουμε προς τα πάνω, τόσο πυκνώνουν τα ρύκια, που αυτή την εποχή ανθίζουν και οι κουμαριές. 

Τα άγρια χόρτα έχουν αρχίσει και βγαίνουν. Μάζεψα τα πρώτα τρυφερά λάπατα που γίνονται σπανακόρυζο και πίτα. Μου αρέσουν πολύ γιατί είναι νόστιμα και ξυνίζουν κιόλας.

Κι' εκεί καθώς μάζευα χόρτα, στη μέση του πουθενά, στο χωράφι, είδα ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο. Ένα λεωφορείο των αρχών του '60 που έκανε δρομολόγια στα χωριά και κατέβαζε τους αγρότες με τα καλάθια τους στη Μεγαλόπολη για το παζάρι της Παρασκευής. Στο λεωφορείο ο κισσός και οι κληματαριές έχουν αρχίσει να αναρριχώνται. 

Το φωτογράφισα για να σας το δείξω.

Αναζητώντας την Πάβλοβα

Αποφάσισα να απελευθερωθώ από την καθημερινότητα.
Κλείστηκα στην κουζίνα, άνοιξα το ψυγείο, έβγαλα τα αγαπημένα μου βατόμουρα και αποφάσισα να αναζητήσω την "Πάβλοβα". Ένα αιθέριο γλυκό που ταυτίζεται με
μια αιθέρια ρωσίδα μπαλαρίνα, διάσημη ανά την υφήλιο με το όνομα "ο κύκνος" . Το 1929 η Πάβλοβα φθάνει στην Αυστραλία μ' ένα υπερωκεάνειο, σαν κι αυτό που πήρε ο Σκοτ Φιτζέραλντ για να φθάσει στην Ευρώπη. Ένα υπερωκεάνειο με ζωντανή ορχήστρα, με άφθονο καμπανίτη οίνο, με όλη τη μεγαλοαστική τάξη που περιόδευε μαζί με την ιντελιγκέντσια και με τους διάσημους θίασους της εποχής από ήπειρο σε ήπειρο. Η Πάβλοβα χόρεψε στο Περθ τη "λίμνη των κύκνων" κι' αποθεώθηκε. Ο σεφ Herbert Sachse του ξενοδοχείου Esplanade σαγηνεύτηκε και δημιούργησε προς τιμήν της την "τούρτα Πάβλοβα" άσπρη, αιθέρια, με κόκκινα άγρια βατόμουρα και σαντιγύ. Μια εκλεπτυσμένη γεύση όπως ακριβώς και ο Κύκνος-Πάβλοβα.
Ετοίμασα την Πάβλοβα και τη φωτογράφισα για να υπερβώ την απίστευτα δυσβάσταχτη καθημερινότητά μας.

Εθελοντισμός = συλλογικότητα, ισοτιμία, ανιδιοτέλεια*

Σε μια εποχή που ο ένας κοιτάζει τον άλλον στα χέρια και όχι στα μάτια, που η έννοια του δώρου έχει ταυτιστεί με την υποχρέωση για ανταπόδοση˙ που από παντού βομβαρδιζόμαστε από «ρητορικά» σχήματα λόγου περί διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και περί ανθρωπιστικού αδιεξόδου, ας περάσουμε από τη θεωρία και τη μεμψιμοιρία στην πράξη και ας δούμε πώς μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι προσφέροντας τον ελεύθερο χρόνο και τις γνώσεις μας προς όφελος άλλων ή του συνόλου και όχι για να ωφεληθούμε εμείς οι ίδιοι ή για να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα στο εγγύς μέλλον. Ο εθελοντισμός είναι έμπνευση, έχει όραμα, είναι μια αμφίδρομη σχέση ισοτιμίας, γι’ αυτό και διαφέρει από τη φιλανθρωπική δραστηριότητα.

Αντιμετωπίζουμε με αγάπη και όχι με οίκτο, ασπαζόμαστε την αριστοτελική άποψη για ισοτιμία και ισονομία και προσφέρουμε στους άλλους που είναι δίπλα μας.

Δεν μας αρέσουν οι μονομάχοι στις αρένες, οι λάτρεις του ατομικισμού. Απαιτούμε συλλογικότητα, δημιουργούμε συλλογικότητες.

Για να αναπνεύσουμε σε τούτο τον πανέμορφο πλανήτη πρέπει να δώσουμε τα χέρια όλοι μαζί. Μόνο με συλλογικότητα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την περιδίνηση της φτώχειας (πνευματικής και υλικής) που πρόκειται να επακολουθήσει αν εξακολουθήσουμε να είμαστε οπαδοί των μονομάχων και των ανθρωποθυσιών.

Όμως, ο εθελοντισμός, η εθελοντική εργασία απαιτεί οργάνωση, εκπαίδευση και εξειδίκευση. Απαιτεί συνεργασία με την εθελοντική ομάδα και με τις υπόλοιπες ομάδες. Απαιτεί προθυμία να χρησιμοποιείς τη γνώση για το καλό όλων και όχι να την κρατάς για τον εαυτόν σου, ως αυθεντία. Κανείς από μας δεν είναι αυθεντία.

Απαιτεί οργανωμένη εκπαίδευση. Ας απαλείψουμε το «όλα τα σφάζω κι όλα τα μαχαιρώνω», ας πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε «ανώτεροι» ή ότι ξέρουμε περισσότερα και είμαστε οι «καλύτεροι».

Και όλα αυτά χωρίς το «κερασάκι της τούρτας» δηλαδή την επιβράβευση.

Ας αναγνωρίσουμε τη σημασία του εθελοντισμού.

*Αφιερωμένο στην Αλεξάνδρα Σ. που προσπαθεί για τη διάδοση του εθελοντισμού.

Το Κιλκίς μας ή ο παραμεθόριος τουρισμός

Ας ξεχάσουμε για κάποιες στιγμές τα ποσοστά ανεργίας που χτυπάνε στο κόκκινο στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας και το θολό τοπίο της αποβιομηχάνισης, ας περιηγηθούμε με τις αισθήσεις μας μια πόλη που δεσπόζει στην παραμεθόριο: το Κιλκίς. 

Στην καρδιά της μακεδονικής ενδοχώρας, μ΄ένα σιτοβολώνα, που θυμίζει θάλασσα, η πόλη απλώνεται στα ριζά του λόφου που έχει στην κορφή του την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ο φεουδαρχικός - μεσαιωνικός χαρακτήρας της έχει αφήσει τα χνάρια του στον πολεοδομικό σχεδιασμό της. Το Κιλκίς  έχει απ' όλα: μοντέρνο ξενοδοχείο σαν κι' αυτό που έμενα στο down town του Σαν Φρανσίσκο, παζάρι τεράστιο που ικανοποιεί όλα τα γούστα γιατί διαθέτει από τσάντες Luis Vitton (προφανώς απομίμηση) μέχρι κράνα από τα γειτονικά όρη και λουκουμάδες τύπου Θράκης. Το Κιλκίς διαθέτει καπναποθήκες που στέκουν περήφανες κι ερειπωμένες, -μοναχικές φιγούρες του προσφυγικού παρελθόντος- εμπορικό δρόμο, μαγαζιά που έχουν στήσει με μεράκι οι Πόντιοι όταν ήρθαν και ρίζωσαν σε τούτο τον τόπο. 

Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη βρίσκεται η πηγή που βγάζει το "Ξυνό Νερό", το νερό με το παλαιού τύπου μπουκάλι και το branding που αντέχει στο χρόνο. 

 Όσοι θέλουν να φάνε καλά με θέα τη λίμνη της Δοϊράνης, δεν έχουν παρά να πάνε στην ταβέρνα της Λίμνης "Δόβηρος". 

Όσοι θέλουν να χαρούν τις ομορφιές του βουνού, να τροφοσυλλεκτίσουνε συλλέγοντας άγρια βατόμουρα, βότανα, μύρτιλλα, κράνα, ραδίκια ή να αναπολήσουν το ηλιοβασίλεμα που περιγράφει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο "Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου" ας ανέβουν στα Κρούσια Όρη. Εκεί υπάρχει ο πιο καλόγουστος και φιλόξενος ξενώνας που πήγα ποτέ μου. Η οικοδέσποινα Σταθούλα κάθε μέρα δημιουργεί απίστευτες λιχουδιές, με απαράμιλλη γευστική ισορροπία και ο περιηγητής γευματίζει σε κολλαριστό άσπρο τραπεζομάντηλο. Ο πιστός Μπρούνο, το πανύψηλο γκριφόν του ξενώνα θα σας συντροφεύσει ως ακοίμητος φρουρός σε όλους τους περιπάτους σας στα Κρούσια Όρη.

Επιτέλους, ας ανακαλύψουμε την κρυφή γοητεία των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας και τη φιλοξενία των κατοίκων τους

Τα τελευταία φρούτα του καλοκαιριού

Κι' όμως η φύση αντεπιτίθεται!

 Μετά τις πυρκαγιές και τους ξηρούς βοριάδες εμφανίστηκαν τα τελευταία φρούτα του καλοκαιριού, στην άλλη πλευρά του βουνού, στους πρόποδες της Καρύταινας. Στις ρεματιές βγήκαν τα φραγκοστάφυλα, στα μονοπάτια οι βατομουριές γέμισαν με βατόμουρα. Στο δάσος οι μπολιασμένες αγριομηλιές απλώνουν τα γεμάτα κίτρινα μήλα κλαδιά τους. Το περιβόλι μου άλλαξε όψη,  καθώς οι αυτοφυείς δαμασκηνιές του κήπου μου γέρνουν φορτωμένες δαμάσκηνα. 

Ετοιμάζομαι πυρετωδώς για τα προϊόντα που στολίζουν τα τραπέζια του χειμώνα: chutney από δαμάσκηνα, coulis από βατόμουρα, ξύδι από βατόμουρα, chnapps από δαμάσκηνα και βατόμουρα, αλάτι με αρωματικά βότανα για τα κρεατικά και για τα ψάρια.

Η φλεγομένη και κατακαϋμένη Αρκαδία

Μετά τις φωτιές του Αυγούστου του 2007, από χθες στ’ αρκαδικά λιβάδια επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς φαινόμενο στα ίδια ακριβώς μέρη. Η περιοχή της Μεγαλόπολης Αρκαδίας από χθες φλέγεται. Παρά την εγρήγορση, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη που έδειξαν οι άνθρωποι και οι αρχές οι φωτιές δεν έχουν ακόμα αναχαιτισθεί. Λόφοι γεμάτο από κέδρους, άγρια αμπέλια, κυπαρίσσια, βατόμουρα, μύρτιλλα, ρίγανη, ελιές, συκιές αμυγδαλιές έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Όλοι εμείς τρέχαμε πέρα δώθε όλο το βράδυ για να συνδράμουμε τους ανθρώπους που έβλεπαν τις περιουσίες τους να γίνονται στάχτη από τη μια στιγμή στην άλλη. Οι πυροσβέστες, τα ελικόπτερα, τα αεροπλάνα και εμείς όλοι μαζί δίνουμε μάχη.

Η οικολογική καταστροφή είναι ανυπολόγιστη. Αφού οι δρόμοι έχουν πτώματα ζώων: σκατζόχοιροι, καμένες αλεπούδες (βλ. φωτ.). Οι κέδροι έγιναν καυσόξυλα, οι θάμνοι στάχτες. Αναρωτιέμαι τα κοπάδια των αγριόχοιρων, που άφηναν τα ίχνη από τις πατούσες τους στη λάσπη τι απέγιναν. Τα πουλιά το πρωί έψαχναν να βρουν κλαδί για να καθήσουν, φυσικά όσα απ’ αυτά δεν είχαν καεί. Είδα πρόβατα φοβισμένα να ΄χουν κατέβει στο ποτάμι μπας και γλιτώσουν.

Και επειδή το μετά από τη φωτιά έχει σημασία, απευθύνω έκκληση προς όλους εσάς και κυρίως προς όλες τις οικολογικές οργανώσεις.

Όλοι μαζί να βοηθήσουμε τον πολύπαθο τούτο τόπο!!

Η Όαση του Παγκρατίου

Ο αγαπητός φίλος Αντώνης Νικολόπουλος μου έστειλε τις "καλοκαιριάτικες" σκέψεις του και εγώ με τη σειρά μου αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας:

Χθες για πρώτη φορα αυτό το καλοκαίρι, το δύσκολο, το τροϊκανικό, φύσηξε ένα δροσερό μελτεμάκι!

Μεγαλωμένος στο Άλσος Παγκρατίου και στον Εθνικό Κήπο, δεν θυμάμαι να με πείραζε η ζέστη. Στο σπίτι δεν είχαμε ούτε ανεμιστήρα· δεκαετία του '70, με τους αστούς να μαζεύονται σε καινούργιες πόλεις, μες την πόλη, Παγκράτι. Ένα βουνό, που το 'κτισαν, κι όμως ακόμη γοητεύει…μισό αιώνα πριν, έβλεπες ακόμη τον Ιλισό να ψευτοκυλάει, εκεί που είναι η Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου, και να καθορίζει τα σύνορα , μέχρι τον Προφήτη Ηλια!

Χθες λοιπόν, που φύσηξε, είπα να κλείσω το PC, και να βολτάρω στην παλιά μου γειτονιά, έτσι, μόνος, χωρίς πρόγραμμα… Το μηχανάκι μ’ έφερε στην αρχή της Πρατίνου. Υπάρχουν δύο κυρίες λοιπόν, που αντιστέκονται, που είναι πράγματι κυρίες και Παγκρατιώτισσες, πολύ χαμηλών τόνων, μ’ όλο που έχουν μια πολύ βαθιά καλλιέργεια, και διατηρούν, σε πείσμα των εργολάβων, έναν κινηματογράφο, ονόματι «Όαση», –όνομα και πράμα– Όαση μες τις πολυκατοικίες και το τσιμέντο. Συνήθως παίζουν ταινίες του λεγόμενου καλού ή εναλλακτικού κινηματογράφου..

Είχα χρόνια να πάω. Κάποτε έμενα εκεί δίπλα κι άκουγα τις ταινίες τα βράδια του καλοκαιριού. Μυήθηκα στο γιαπωνέζικο ασπρόμαυρο Κουροσάβα, ερωτεύθηκα την «Ωραία της Ημέρας», ξύπνησαν μέσα μου αγωνιστικά αισθήματα από τη Βιριδιάννα…Ντενέβ – Μπουνιουέλ!

Τα λόγια είναι φτωχά…

Χθες λοιπόν όπως πέρναγα, έτσι βολτάροντας, είδα ότι έπαιζε μια ταινία την «Μεσοτοιχίες»., ενός Αργεντινού, του Γκουστάβο Ταρρέτο, Μια εξαιρετικη ταινία λόου μπάτζετ, με καταπληκτικές ερμηνείες, τόσο κοντά στην ελληνική καθημερινότητα. Λίγο αυτό, λίγο μια μπύρα  ΦΙΞ με πατατάκια ΤΣΑΚΙΡΗΣ, ο ουρανός, τα φώτα που αναβόσβυναν απ’ τις πίσω πλευρές των πολυκατοικιών...  Νοστάλγησα,  αυτή την πόλη· την αγαπώ κι ας μ’ αρρωσταίνει, έχει ακόμη μεριές αναλλοίωτες σε πείσμα των καιροσκοπικών φουσάτων, που την διαγούμησαν…

Ανακαλύψτε τες..!

Το παρυδάτιο "Καλό Νερό" ή ο "Κήπος της Εδέμ"

Το παρυδάτιο "Καλό Νερό",  που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Κυπαρισσία στη Δυτική Πελοπόννησο, φιλοξενεί έναν ολόκληρο κόσμο σε αέναη κίνηση εναρμονισμένο πλήρως με τα κύματα, τον αέρα και με τα ρυάκια γλυκού νερού που εκβάλλουν αφανώς και υπογείως.

Στην επιμήκη, ασταθή λωρίδα των θινών, των αμμόλοφων, που διαχωρίζουν τη θάλασσα από τη στεριά φιλοξενούνται ζώα και φυτά που έχουν προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος.

Καθώς ο ήλιος βάδιζε ολοταχώς προς τη Δύση, νόμιζα ότι βρισκόμουν στον Κήπο της Εδέμ. Για πρώτη φορά συνάντησα οικογένειες "χαραδριών" -παρυδάτια υδρόβια πουλιά, με τα μικρά τους νεογέννητα, που μετακινούνταν με απίστευτη ταχύτητα πάνω στην άμμο και όταν κουράζονταν φώλιαζαν μέσα σ' αυτή. Αναζητούσαν σκαθάρια, μυρμήγγια και αράχνες για τροφή. Στο παρυδάτιο Καλό Νερό έχουν εναποθέσει τα αβγά τους οι θαλάσσιες χελώνες, που βρίσκουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Δεν θα ξεχάσω τις ατέλειωτες σειρές που σχημάτιζαν οι σάλπες, τα ασημοκίτρινα ψάρια που βολτάριζαν άφοβα και αμέριμνα στη θάλασσα.

Κέδροι με καρπούς, αθάνατοι που είχαν ανθίσει και φραγκοσυκιές βρίσκονταν εκεί που τελείωναν οι θίνες. Θυμάρια και πουρνάρια, αγκάθια γαλάζια, κίτρινα, αγκάθια με χνούδι, αγκάθια με κάτασπρο μίσχο ρίζωναν παντού.

Κάθε φορά που έκοβα ένα κλαράκι θυμάρι δεκάδες μικρές μωβ και μπλε μικρές πεταλούδες πεταγόνταν για να πετάξουν γύρω μου.

Επιτέλους! αυτά τ' απίστευτα που έβλεπα στις ταινίες του Γουόλτ Ντίσνεϋ μου συνέβηκαν εκείνη την ημέρα στο παρυδάτιο Καλό Νερό.

Ας δημιουργήσουμε τη λίστα με τις μικρές καθημερινές χαρές

Σε πείσμα τις φορο-λίστας, της εξοδο-λίστας, της χρεω-λίστας και όλων των συναφών λιστών που μας φέρνουν πανικό, προτείνω να συμμετέχουμε όλοι μαζί, στη δημιουργία της λίστας με τις "μικρές καθημερινές χαρές".

 Όποιος θέλει να μοιραστεί μία ή πολλές από τις καθημερινές, μικρές απολαύσεις του, ας την ή τις  καταγράψει στο e-mail του Τροφοσυλλέκτη trofosylektis@gmail.com, με τ΄όνομά του ή  με τ΄αρχικά του ονόματός του ή ακόμα και με ψευδώνυμο.

Θα δημιουργηθεί με αυτό τον τρόπο μια λίστα που θα δημοσιευθεί τη νύχτα  της χειμερινής ισημερίας. Θα είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο που θα κάνουμε όλοι μαζί σε όλους και ο καθένας στον εαυτόν του.

Μπορούν και οι τετράποδοι φίλοι του Τροφοσυλλέκτη να εκφράσουν τις απολαύσεις τους και  τις χαρές τους και να  τις μοιραστούν μαζί μας.

Η γοητεία του περιττού

Καιρός ν’ αρχίσουμε να μιλάμε για τη «χαρά της ζωής», που είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση της ψυχικής μας ισορροπίας στη σημερινή δύσκολη ή για πολλούς από μας δυσβάστακτη εποχή της κρίσης. Είναι η ευχαρίστηση που αντλούμε από τα μικρά, καθημερινά πράγματα που βρίσκονται γύρω μας. Είναι η σαγήνη που μας ασκούν τα «περιττά» και όχι βασικά για τη διαβίωσή μας αγαθά. Είναι το άρωμα της γυναίκας που κάθεται δίπλα μας στο μετρό και μας αγγίζει αδιόρατα μέχρι να διαλυθεί, να εξατμισθεί στο στιγμιαίο χρόνο. Είναι η ευχαρίστηση που νοιώθει η Μαίρη Μ. όταν ξεπλένει το αχλάδι της στη θάλασσα και μετά το δαγκώνει. Είναι η απίστευτη αγωνία που αισθανόταν κάθε μεσημέρι ο φίλος μου ο Αλέκος Γ. όταν ντάλα καλοκαίρι, έψαχνε απεγνωσμένα για ένα λουλούδι –ένα κόκκινο γεράνι– στη Λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου για να στολίσει μ' αυτό το μοναδικό βάζο του σπιτιού του. Είναι η απόλαυση που νοιώθουμε όταν βραχούν τα χείλη μας από την πρώτη γουλιά του κρασιού που πίνουμε βυθισμένοι στον καναπέ μας. Είναι η ανακάλυψη της νέας καλοκαιριάτικης γεύσης που έκανα: «φρέσκο βερύκοκο από τη μοναδική βερικοκιά του κήπου μου με ανάλατα αμύγδαλα» το απόγευμα στην παραλία.

Είναι τα πέταλα από άγρια τριαντάφυλλα που μάζεψα για σας, το τελευταίο Σάββατο της άνοιξης από τα αρκαδικά λειβάδια, για να τα σκορπίζετε στο νερό του μπάνιου σας.

Ας ξεχάσουμε για λίγο τους θλιβερούς κυνηγούς κεφαλών της τηλεόρασης και ας αφεθούμε στη γοητεία, στην απόλαυση «του μη κραυγαλέου» χωρίς ενοχές, μίση και πάθη.

Η Μελισσάνθη, Ο Charles και το τσακάλι

Μαζί με τη δημοσίευση της αφίσας που σχεδίασε η Μελισσάνθη για το κουιντέτο της τζαζ του Charles Altura μου ήρθαν στο μυαλό σκέψεις και επιθυμίες:

Ένας άνθρωπος και ένα τσακάλι, καθισμένοι κοντά, δίπλα-δίπλα ο ένας με τον άλλον, αμίλητοι, χωρίς να αγγίζονται μεταξύ τους, ατενίζουν στον ορίζοντα, το μέλλον, και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση.

Τα τσακάλια τριγυρίζουν γύρω από το σπίτι του χωριού μου τη νύχτα.

Τ’ ακούω χωρίς να τα βλέπω.

Ένα μεσημέρι, είδα ένα κοπάδι από αυτά στην παραλία του Μάλιμπου, στην Καλιφόρνια

Ένας άνθρωπος και ένα τσακάλι, καθισμένοι κοντά, δίπλα-δίπλα. Δύο προαιώνιοι εχθροί από τη φύση τους, που δεν κατάφεραν ποτέ να φιλιώσουν,

Μήπως αυτό δεν είναι και το βαθύτερο μήνυμα ενός συμβιβασμού, ή

ιστορικού συμβιβασμού καλύτερα ενός "compromesso storico";;;

Δυο πρώην εχθροί, που δεν έγιναν φίλοι, στοχεύουν όμως προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς να περιμένουν τον "από μηχανής θεό", που κατεβαίνει προς έκπληξιν των θεατών στα αρχαία θέατρα το καλοκαίρι.

Τα χρώματα δεν αφήνουν καμιά δυνατότητα στην ελπίδα να μπει εντός σεναρίου.

Όλα εξαρτώνται από αυτούς, από τον ήχο, τη μουσική/λαλιά του ανθρώπου και το παραπονιάρικο ουρλιαχτό του τσακαλιού.

Πώς άραγε θα συνυπάρξουν στο μέλλον αυτοί οι δυό;;;

Θα υπερβούν άραγε τη φύση τους ή τη μοναξιά τους;;

Για τη χώρα μας τι θα γίνει;;;

Σε 20χλμ από την Αθήνα ο παράδεισος της Βραυρώνας



Στον υγρότοπο με τα 175 είδη πουλιών είδα να ξεπετάγεται από τους

θάμνους ένα πανέμορφο μπεκατσίνι, στο βάλτο ξεκουραζόταν ένα κοπάδι από ερωδιούς, πιο κάτω γλάροι έβοσκαν σκουληκάκια στο φρεσκοοργωμένο χωράφι. Βρήκα χόρτα, βότανα και άγρια σπαράγγια (παρότι ο Γιάννης Μ. έχει τη βεβαιότητα ότι πέρασε η εποχή τους .....)                                                                 

 

Αγριόσκορδα 
         για μετα-πασχαλινό
        ντιπ (υγιεινότατο)      



                    Στα βήματα της θεάς Αρτέμιδας 

                                         στη Βραυρώνα  

                                   

                       

                               Φασκόμηλο για τα ψητά μας      

 

Το μικροπεριβάλλον, η παραγωγή και η μικροϊδιοκτησία

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, να διαβάσω πολλά βιβλία, να  τριγυρίσω σε πολλά λιβάδια - της ξηράς και της θάλασσας- όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, για να καταλάβω γιατί ο παππούς μου άφησε στη διαθήκη του, στο καθένα από τα έξι παιδιά του από ένα μικρό κομματάκι σε κάθε περιοχή που είχε χωράφια, αντί να αφήσει από μια περιοχή στο κάθε παιδί. Συγκεκριμένα, για να μάθω γιατί στην Ελλάδα αναπαράχθηκε επί τόσα χρόνια το φαινόμενο της μικροϊδιοκτησίας.
Γιατί, κάθε φυτό για να ευδοκιμήσει χρειάζεται τις δικές του ειδικές συνθήκες, το δικό του μικροπεριβάλλον. Το χωράφι στην "Αγγινάρα" ήταν για τη βρώμη, το χωράφι στη "Φυτίτσα" ήταν για το αραποσίτι, στα "Βαρικά" έβγαινε το "φλέρυ", το καλό κρασί μας, στην "Καμινίτσα" είχαμε τις ελιές μας. Έτσι, επειδή έπρεπε το καθένα από τα παιδιά να επιβιώσει αυτοκαταναλώνοντας, η γη τεμμαχιζόταν όλο και περισσότερο και η ιδιοκτησία γινόταν μικρή.
Σήμερα,υπάρχει ακόμα το μικροπεριβάλλον, που καθορίζεται από το υψόμετρο, το χώμα, το νερό, το υπόγειο νερό, τον αέρα, τον ήλιο για να μας υπενθυμίζει ότι η φύση έχει τους δικούς της κανόνες, που οφείλουμε να τους ανιχνεύουμε και να τους λαμβάνουμε υπόψη μας, αν θέλουμε να απολαμβάνουμε τους καρπούς της.
Οι ελιές, δεν φυτρώνουν εκεί που το χώμα σκάζει...

Βολβοί: Η εκλεκτή λιχουδιά για τους πότες και για τους νηστεύοντες

Περιμέναμε ένα ολόκληρο χρόνο  για να ξεφυτρώσουν στις πλαγιές του χωραφιού μας στην "Αγγινάρα" Αρκαδίας αυτά τα πράσινα τρυφερά βλασταράκια με τους βολβούς τους, που βρίσκονται βαθειά στο χώμα. Νωρίς το απόγευμα πήγαμε με ξινάρια για να σκάψουμε και να βγάλουμε τους βολβούς. Τους προετοιμάσαμε για σας που νηστεύετε τη Σαρακοστή και για όσους αρέσκονται στα ευγενή ποτά, τσίπουρο και ουίσκυ. Πρόκειται για έναν από τους εκλεκτότερους συνοδευτικούς μεζέδες. Οι βολβοί μας είναι βουτηγμένοι σε πρωτόλαδο Αρκαδίας και προσφέρονται σε βαζάκια.

Όσοι από σας πάτε για Κούλουμα σε σπίτια φίλων σας, πηγαίνετε στους οικοδεσπότες για δώρο τους βολβούς μας. Θα το χαρούν!!!

Χρωματίστε το πιάτο σας

Πως θα σας φαινόταν σήμερα, μια κρύα, βροχερή, μουντή μέρα, αν αποφασίζατε να βάλετε λίγο χρώμα στο πιάτο σας;
Πορφυρένια λαζάνια από  παντζάρια...

Πορτοκαλένια-χρυσαφιά λαζάνια με καρότα....

Πράσινα λαζάνια από σπανάκι και καυκαλήθρα που μας φέρνουν στο νου τ' αρκαδικά λιβάδια...

Βλαστάρια από τριφύλι, φακές και φασόλια που λάμπουν από φρεσκάδα σαν πυγολαμπίδες.

Και μην ξεχάσετε να βάλετε και τα λουλούδια στο τραπέζι σας.

Θα πρότεινα ένα γαλάζιο βάζο με χρυσοκίτρινες τουλίπες.

Όλα, εκτός από τα λουλούδια και το βάζο, σας τα προσφέρει ο Τροφοσυλλέκτης.

Η Αλεξάνδρα πρόλαβε και φωτογράφισε τα παντζαρένια λαζάνια.

ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ: ΟΙ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

Όταν άρχισαν να μ' αρέσουν τα κινέζικα πιάτα, δοκίμασα για πρώτη φορά τα "βλαστάρια". Οι Ανατολίτες πασπαλίζουν με βλαστάρια τις σούπες τους, τα μαγειρεύουν με το ρύζι,  τα βάζουν στα

spring rolls και τα τρώνε ωμά μαζί με άλλα λαχανικά ή μόνα τους.

Κάτι ξέρουν αυτοί...

 Επειδή ο χειμώνας μπήκε για τα καλά ο Τροφοσυλλέκτης αποφάσισε να ετοιμάσει για σας "πολύτιμα βλασταράκια", για να προστατευθείτε από τα κρυολογήματα αλλά και για να νοστιμέψετε ακόμα περισσότερο τις σούπες και τις σαλάτες σας και ότι άλλο σκεφτείτε με τη δημιουργική φαντασία σας.

Τα βλασταράκια του Τροφοσυλλέκτη είναι από μικρά σποράκια βιολογικής φακής.

Τι είναι λοιπόν τα βλαστάρια;

Είναι νεαρά φυτά που φυτρώνουν από τους σπόρους οποιουδήποτε είδους της χλωρίδας. Τα βλαστάρια που χρησιμοποιούνται συνήθως για τη βελτίωση της διατροφής είναι: φασόλια, ραπανάκια, τριφύλλι, ρεβίθια, φακές, σόγια, ηλιόσποροι, φαγόπυρο, σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βρώμη, μπιζέλια. Έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αντιοξειδωτικά θρεπτικά συστατικά, είναι γεμάτα βιταμίνες (η βιταμίνη Β αυξάνεται στα βλαστάρια μέχρι και δύο χιλιάδες τοις εκατό), νουκλεϊκά οξέα (θεμελιώδη συστατικά για την ανάπτυξη και ανανέωση των κυττάρων) και πρωτείνες.

Αν θέλετε βλαστάρια, επικοινωνείστε με τον Τροφοσυλλέκτη αμέσως για να τα εξασφαλίσετε!

Βραστά χόρτα του βουνού: Το πρωτοχρονιάτικο δώρο του Τροφοσυλλέκτη

Τα λιβάδια των αρκαδικών βουνών τούτες τις πρώτες μέρες του χρόνου είναι γεμάτο από άγρια χόρτα στα μέρη που κυλάει το κρυστάλλινο νερό του Λούσιου. Οι χορτογευσιγνώστες γνωρίζουν και κάνουν υπέροχα αρωματικά γλυκόπικρα μπουκέτα, που αγκαλιάζονται με το ζουμί τους. Το πρωτόλαδο τους δίνει μια στυλπνάδα στην όψη, ενώ ο χυμός από το λεμόνι υποκαθιστά την ισορροπία της γεύσης ανάμεσα στο γλυκό και στο πικρό, στο ξυνό και στο στιφό.

Με πήρε περισσότερο από πέντε χρόνια για να μάθω να κάνω μοσχομυριστά μπουκέτα από άγρια χόρτα. Βλέπετε κανείς από αυτούς που ξέρουν την τέχνη δεν την προδίδουν στους νεοφερμένους της πόλης, που αφελώς θεωρούν ότι μπορούν να μάθουν τα μυστικά της φύσης εδώ και τώρα.

Επιθυμώντας να μοιραστώ μαζί σας τη χειμωνιάτικη γευστική πανδαισία των άγριων χόρτων προσφέρω σε όλους τους αναγνώστες μου ένα μαγειρεμένο μπουκέτο.

Όσοι πιστοί προσέλθετε... μη διστάσετε καθόλου... δεν θα το μετανοιώσετε...